Ietwat lodderig onderuit gezakt zat ik gisteren op TV even naar 'Man Bijt Hond' te kijken. Zie ik een 89 jarige Vic Spangenberg in z'n seniorenwoning in Alkmaar herinneringen ophalen uit de tijd van de 'Kilima Hawaiians'. Hij is de enige nog van de band die nu nog leeft, ooit speelde hij daar steelgitaar, het kenmerk van de band.
Ik zat gelijk recht op, met m'n gedachten in de begin jaren vijftig, toen ik als tien of elf jarig jongetje samen met m'n moeder een keer naar een uitvoering van deze gasten ben geweest. Zij was aardig gek op de muziek van dit roemruchte gezelschap, die je in die tijd ontzettend vaak op de radio hoorde. In mijn puberteit nam mijn interesse voor de zoetsappige muziek snel af, al bleef de steelgitaar mij wel boeien. Maar het is frappant dat ik nummers als Er hangt een paardehoofdstel aan de muur; Sarina, het kind uit de dessa; 's Avonds als het kampvuur brandt en Aloha Hé nu nog zo kan meezingen. Het nummer Aloha Hé staat trouwens ook op het repertoire van ons Havenkoor, zij het wel in een iets andere en vooral pittiger uitvoering!
Onder invloed van de rock-'n-'roll, en later ook van de beatmuziek daalde de populariteit van de groep in de latere jaren vijftig en de jaren zestig snel tot een dieptepunt. In de jaren zeventig leefde de band mede door toedoen van onder anderen de NCRV TV nog wel weer op, maar dat was van zeer korte duur. Het was gebeurd met de 'Kilima Hawaiians', maar als gezegd, gisteren zat ik door dat malle TV programma in gedachten weer even samen met m'n moeder in dat zaaltje op de Brink in Wezep naar hun te luisteren.
2 opmerkingen:
Misschien moet je dan Joke en nog wat ander vrouwvolk maar in zo,n rieten rokje op het podium zetten tijdens jullie uitvoering. Succes verzekerd.
Jan.
aaaahlooooohaahéé, dat is slaapverwekkend langzaam zeg. Kennelijk hadden de mensen toen wel het geduld om er naar te luisteren.
Een reactie posten