verjaardagsfeestje

Het was op tweede pinksterdag rond drie uur druk in 'de Lachende Vis', het stamcafé van de "Oud Empelnaren" in 's-Hertogenbosch. De mensen op het bomvolle en zonnige buitenterras kwamen ons niet bekend voor, jammer, dan toch maar binnen kijken. En ja hoor daar zat ze, bij haar geliefde temidden van kinderen, kleinkinderen, vrienden, bekenden en bedienend personeel. Het zonnige buitengebeuren viel door het stralende voorkomen van de jarige W in één klap in het niet, en dat ondanks (of misschien wel dankzij) de 70 kruisjes achter haar naam.

Eerst was daar natuurlijk het bekende begroetingsceremonieel, er werd gefeliciteerd, handjes werden geschud, zoentjes werden uitgedeeld (wanneer gaan we eindelijk weer eens terug naar 2 of zelfs 1 zoen i.p.v. 3 op de wang of in de lucht) en een enkele nieuwkomer in de club werd voorgesteld aan iedereen. En terwijl we aan het bijkomen waren van dit toch wel enigszins vermoeiende ritueel lieten we ons, al keuvelend links en rechts, de koffie met een Bossche Bol goed smaken. En al snel daarna stond er een niet te versmaden alcoholische versnapering voor m'n neus. En waar ik ook ging zitten, steeds weer werd de voorraad door die voortreffelijke ober aangevuld, een kanjer was het!

Ondertussen klonk ons vanuit een hoek van het zaaltje prachtige muziek tegemoet. Het duo 'SILK' bestaande uit R.P (zang), de oudste kleindochter van de jarige job, en haar vriend R.S. (zang en akoestisch gitaar). Gitaarmuziek met twee stemmen (al maakten ze toevallig bij onderstaand nummer ook gebruik van een stukje elektronica), puur, dichtbij en intiem, maar ook heel professioneel qua timing vond ik. Goeie uitspraak en stemexpressie van die twee, het ene moment zijdezacht en het andere moment weer van een respectabel volume. Het zal mij niets verbazen als we die twee in de nabije toekomst veel gaan horen!



Rondkijkend in de kring halverwege het feestje, viel het me ineens op dat ik J en I uit Leiden nog helemaal niet gezien had. Maar ze waren wel onderweg werd me verteld, alleen het openbaar vervoer had weer eens een vertraging te melden. Wel een lange trouwens, en het zijn ook altijd dezelfden die erdoor getroffen worden, heel frappant! Gelukkig waren ze nog op tijd voor de soep, het buffet en het ijs, en dat was mooi.
Rond zeven uur was het weer tijd voor het afscheidsritueel, ook dat is altijd weer een gedoe. Het hoort erbij zullen we maar zeggen, het is niet anders. Einde van een leuk Brabants verjaardagsfeestje. Via de meanderende Maasdijk en het pontje zijn we rustig naar Zaltbommel gereden. Maar eenmaal op de A2 aangekomen ging het snel, we waren in no time thuis.