Tour du Mont Blanc

We hadden met onze lichtgewicht tentjes de 'Vlinder' en de 'Kikker' (Erdman Schmidt) en de overige bivak- en wandelspullen o.a. ervaring opgedaan in de Belgische Ardennen. Een meerdaagse wandeling door de 'Ourthevallei' ofwel de G.R. 57. Maar de G.R. T.M.B. ofwel de 'Tour du Mont Blanc' lopen met al die spullen op je rug was natuurlijk wel andere koek. Dat is een bergtrektocht van ongeveer twee weken rond het Mont Blanc massief, een gebied van om en nabij 50 bij 15 km dat door Frankrijk, Italië en Zwitserland loopt.

Behalve de Mont Blanc met 4807 meter de hoogste top in dit gebied, liggen er o.a. nog de Aiguille du Midi (3843 m), de Mont Maudit (4471 m), de Mont Blanc du Tacul (4248 m), de Grandes Jorasses (4205 m) en de Dôme du Goúter (4303 m). En dan zijn er ook nog heel wat gletsjers o.m. Glacier des Bossons, Glacier d'Argentière en Mer de Glace. Het hele massief wordt omringd door een aantal grote valleien o.a. de Vallèe d'Arve of Val de Chamonix aan de westzijde en aan de oostzijde het Val Veni met Courmayeur en het Val Ferret.

Jaren geleden waren we met de gondelbaan vanuit Chamonix al eens een keer naar de Aiguille du Midi (3843 m) geweest, glashelder weer, prachtig die Alpen! Verder was me thuis, door de boeken, foto's, gidsen en topografische kaarten goed te bestuderen, de overweldigende schoonheid van het gebied weer helemaal voor ogen komen staan. Ik zag het gedoe voor me, wij met z'n allen aan het eind van de middag, ergens op een mooi alpenweidje op minimaal 2000 meter boven de zeespiegel. Na een enerverende bergwandeling kokkerellend op onze benzinebrandertjes voor onze tentjes, intens genietend van de rust, en de eeuwige sneeuw op de majestueuze bergtoppen schitterend in de avondzon.



De realiteit pakte anders uit. Regen, regen en nog eens regen. We kwamen vanuit Bern, het plan was om in Chamonix de auto voor twee à drie weken te parkeren. Maar door de stromende regen besloten we naar de zuidkant van het Mont Blancmassief te rijden, in de stille hoop dat de regen daar wat minder zou zijn. Maar in Courmayeur aan de andere kant van de tunnel regende het net zo hard. Maar in het Val Ferret hebben we in Lavachey (1642 m) onze tentjes toch maar voor de nacht opgezet. Geslapen als een os allemaal, dat weer wel, maar evengoed werden we weer door de regen gewekt, pijpestelen zelfs. Twee dagen hebben we daar rond gehangen, beetje lezen, een spelletje en een boodschapje met de auto in Courmayeur. Maar de derde dag begon het er een beetje op te lijken, eindelijk een beetje droog al was het nog wel erg somber en donker. Maar dat kon ons niet meer weerhouden, we gingen. En de auto mochten we daar van de kampbeheerster rustig een week of twee, drie laten staan.

Toch begon het op een gegeven moment weer te miezeren en moesten de poncho´s weer voor de dag komen. En van de prachtige omgeving was door de laag hangende bewolking maar bitter weinig te zien. Het rotsachtige pad dat bij tijd en wijle meer op een bergbeekje leek, verdween langzaam maar zeker onder een pak sneeuw. Maar de poncho´s konden op een bepaald moment weer worden opgeborgen, het werd zowaar wat lichter. Nadat we bij Glacier de Pre de Bar, een prachtige gletsjer wat gegeten hadden, ging het weer verder. Het plan was om nog tot La Fouly te komen die dag. Alleen waar was ons pad eigenlijk, door het pak sneeuw waren de sporadisch aangegeven rood/witte GR tekens ook uit het zicht verdwenen. Maar op een gegeven moment zagen we zowaar een groepje mensen in de verte op de sneeuw lopen, wij blij, die deden vast ook de T.M.B.
Maar dat bleek ijdele hoop, het waren echte kletteraars, met touwen en pikhouwelen uitgerust gingen ze de Petit Col Ferret te lijf.

Dan toch maar weer op eigen kompas zoals het natuurlijk ook hoort, en dat ging goed. Ineens zagen we op een grote rots die door de sneeuw heen piepte het bekende rood/wit teken. Wij weer blij, we hadden ons zelfvertrouwen weer een beetje terug. Maar even later was het ook weer tanende, we waren het spoor weer bijster en het was al vijf uur in de middag. Het pad werd stijler en gladder, overal sneeuw en geen voetspoor of ander teken te bekennen. Alleen sombere grijsheid om ons heen en de stemming werd er ook al niet beter op. Waar waren we eigenlijk mee bezig? Af en toe moesten we ons met handen en voeten schrap zetten op de gladde hellingen, we zaten inmiddels op een hoogte van ongeveer 2500 m. Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens weer te miezeren, en nergens was een plek te bekennen om onze tentjes op te kunnen zetten. Ineens waren we het zat, spuugzat! Een dikke week waren we nu al onderweg, en eigenlijk hadden we alleen nog maar regen en grauwheid gezien. We laten dit jaar de T.M.B. maar voor wat het is. Terug! We gaan terug naar ons uitgangspunt van die dag, terug naar de camping en de auto, en dan zien we daar wel hoe we het verder gaan aanpakken.

Er viel iets van ons af, toen we die beslissing genomen hadden. Bijkant jubelend van vreugde begonnen we aan de afdaling, veel te snel, de één na de andere kwam wel een keer op z'n gat terecht. Maar het deerde ons niet. Omstreeks een uur of negen waren we terug in Lavachey. Onze tentjes en carriematjes hebben we maar in de rugzak laten zitten, nat, modderig en verkleumd als we waren zijn we linea recta naar een hotel gereden. Een warm bad, een heerlijke maaltijd en koffie met een lekker Italiaans pikketanisje toe, en voor de kinderen een glaasje grenadine of zoiets. En toen allemaal lekker slapen in een heerlijk warm bed!

De andere morgen regende het wederom pijpestelen. Maar we wisten wat ons te doen stond, we hadden hier niks meer te zoeken. Weg van hier, naar het zuiden, richting zonneschijn en warmte! De auto was na het ontbijt in een mum van tijd ingepakt, en daar gingen we. Ik zag alleen maar blije en tevreden gezichten naast en achter me zitten. De kettingbotsing nabij Montelimar waarin we later op de dag in verzeild raakten, kreeg ons humeur zelfs niet echt meer stuk. Blikschade voor ons, jammer dat wel, maar nadat de auto naar een garage was gesleept, en weer een beetje uit elkaar was getrokken, draaiden de achterwielen weer vrij rond. De achterklep met een touwtje vastgebonden, rode papiertjes voor de achterlichten geplakt en verder maar weer, richting zon!


De 2-daagse wandeling door de 'Grand Canyon du Verdon' een paar dagen later, was een snikhete maar prachtige belevenis!