carpe diem

Het boek van de in 1964 in Tilburg geboren Raymond van der Klundert, voor intimi ook wel Kluun genoemd las ik ergens, had ik in de zomer van 2004 tijdens de vakantie aan boord van de 'Swing' al gelezen. Sindsdien behoor ik kennelijk, samen met al die anderen die het boek ook hebben gelezen, tot de intimi. Bij vlagen vond ik het semiautobiografische boek heel aangrijpend. Met name deel III van het boek, dat meer over Carmen ging, las ik met branderige ogen. Toch wist ik nog even niet goed, toen ik het boek uit had, wat ik van de snelle macho ik-figuur Stijn moest denken. Op de keper beschouwd ging het in het boek meer over hem en zijn notoir overspelige gedrag in dat snelle reclame wereldje van hem, dan over het uitdiepen van gevoelens, nadat zijn vrouw bij de dokter geweest was!

Het tweede boek van Kluun 'De weduwnaar' heb ik zelfs niet meer uit gelezen, ik kon het niet meer opbrengen. 'Carpe diem' was zijn lijfspreuk, pluk de dag! Ja, ja, ik was het geneuzel van die pedante egocentrische lulhannes spuugzat. En dan noemt hij zijn boekjes ook nog min of meer een poging tot zelfrehabilitatie. Terwijl hij, las ik, tegelijkertijd pretendeert de moraal van de mensen er mee aan het wankelen te brengen. Een beetje tweestrijdig lijkt mij. Ik vind het allemaal gezwets om zijn ware bedoelingen te verbloemen. De marktwaarde van zijn verhaal, daar gaat het hem als zakenmannetje om volgens mij. Hij is gewoon een goede moneymaker, en daar is opzich ook helemaal niets mis mee. Als hij nou gewoon zou zeggen dat dat zijn drive is, zou ik dat ook nog kunnen respecteren.

Desalniettemin heb ik me laten verleiden om mee naar de film te gaan. Het boek is volgens mij goed verfilmd. Dat heeft die Reinout Oerlemans goed gedaan. Ook zo'n slim mannetje, gewoon voor je filmdebuut een inhoudloze sentimentele (flut)bestseller verfilmen, publiek en media-aandacht gegarandeerd! Maar nou wordt ik misschien al te cynisch, dat is ook weer niet nodig. Want hij had er ook plat mee op z'n bek kunnen gaan. Dat dat niet is gebeurd, is voor het grootste deel te danken aan het prachtige acteerwerk in de film. De ondankbare rol van Stijn wordt door Barry Atsma volgens mij subliem gespeelt. En Carice van Houten doet het helemaal te gek in de rol van Carmen. Hoe ze al die stadia's in het ziektebeeld en haar sterven acteerde, vond ik heel ontroerend en indrukwekkend.

De film was mooi gemaakt, met mooie shots en mooie acteurs. Een film over glamour, seks, kanker en dood, maar net als het boek, wel zielloos! Weinig of geen empathie, en al helemaal geen uitdieping aangaande de gevoelens en de pijn, die de ziekte van Carmen met zich meebracht. Het ging eigenlijk alleen maar over Stijn, Stijn en nog eens een keer Stijn!
'Turks Fruit' die film uit 1973 naar het gelijknamige boek van Jan Wolkers, ging ook over glamour, seks, kanker en dood, maar die had voor zover ik het mij herinner toch meer diepgang. Weliswaar was de kunstenaar Erik (Rutger Hauer) ook een ongelooflijke macho, maar dat uitte zich in zowel het boek als in de film voor mijn gevoel niet ten koste van empathie voor de doodzieke Olga (Monique van de Ven).