Schiedam is een stad waar ik tot voor kort maar nauwelijks kwam. We hadden met ons bootje wel eens een nachtje in de Spuihaven aan de Nieuwe Maas gelegen, maar dat was het dan ook. Echter door een opdracht in Schiedam, raak ik de laatste tijd nog wel eens in het oude stadscentrum verzeild, een mooie gelegenheid dus voor een nadere kennismaking.
Schiedam, onder de rook van Rotterdam, schijnt de grootste historische binnenstad van het Rijnmondgebied te zijn. Wat mij het eerste opviel waren de karakteristieke, opvallend hoge windmolens in de stad, er staan er nu nog vijf maar er schijnen er in het verleden twintig te hebben gestaan. Deze z.g. brandersmolens werden ingezet om graan te malen voor de bloeiende jeneverindustrie, destijds voor Schiedam economisch gezien de kurk waar het op dreef.
Aan de Lange Haven hebben we het Jenevermuseum bezocht. We kregen daar een goed beeld van hoe de nationale neut gemaakt werd. De arbeid en kennis die van de (graan)korrel tot borrel leid. Van de glasblazers, koperslagers, kuipers en zakkendragers die allemaal hun steentje bijdroegen in het productieproces. Schiedam is dankzij haar jenever wereldwijd een begrip geworden.
Het Stedelijk Museum aan de Hoogstraat is gevestigd in het Sint Jacobs Gasthuis, één van de mooiste rijksmonumenten van de stad. Verdeeld over twaalf zalen presenteert het museum Nederlandse beeldende kunst vanaf 1945 er is o.a. een omvangrijke CoBrA-collectie te zien. Momenteel is er een tentoonstelling van schilder, dichter en fotograaf Lucebert (Lubertus Jacobus Swaanswijk 1924-1994) te zien. Veel van zijn werk wat we hier te zien kregen, hadden we een paar jaar geleden in De Zonnehof in Amersfoort ook gezien, maar het blijft boeien, je ontdekt steeds meer in zijn werk.
Er was ook een tentoonstelling "Droomoord" geheten, een visionaire tentoonstelling over de maatschappij-in-het-klein. Het bestaat uit werk van Pavel Bráila (1971) die de buitenwereld intrekt als documentairemaker, maar fragmenten uit de realiteit in zijn films zo weet te intensiveren dat ze een verhevigde zeggingskracht krijgen: die van een metafoor.
De kunstenaars Quirine Racké (1965) & Helena Muskens (1963) onderzoeken met hun video-installaties, films en performances de aard van gesloten, soms utopische gemeenschappen. Te zien is Celebration (2005) dat gaat over de gelijknamige gemeenschap in Florida, bedacht en gebouwd door het in tekenfilms, feel-good movies en pretparken gespecialiseerde bedrijf van Walt Disney.
Beeldhouwer en tentenbouwer Dré Wapenaar (1961) werkt op het kruispunt van architectuur, design en kunst. Een regisseur van ontmoetingen, zijn tenten zijn sociale sculpturen. Ze kunnen werkelijk worden gebruikt, wat ook gebeurt op pleinen campings en in parken.
De tentoonstelling CoBrA, Cool & Contemporary geeft Nederlandse kunst vanaf 1945 uit eigen collectie te zien. Behalve werk van de bekende Cobra kunstenaars als o.a. Appel, is er ook veel werk van minder bekende kunstenaars (althans voor mij) te zien. Ik noem een paar namen Karin Arink (1967) Albert Verkade (1945) Koen Vermeule (1965) Marian Breedveld (1959) en Erik van Lieshout (1968)
Toen we het gezien hadden allemaal, hebben we nog een tijdje in het zonnetje gezeten op het terras van restaurant 't Stadhuys aan de Grote Markt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten