Prediker & Hooglied

Gisteravond, met Joke, Herma en Roel in theater Orpheus in Apeldoorn. Het duo Erik van Muiswinkel & Diederik van Vleuten met hun nieuwe programma Prediker & Hooglied. De oudtestamentische titel van het programma is volgens de heren louter om poëtische reden gekozen. Je kan en mag bij deze titel van alles bedenken, iedereen heeft zijn eigen interpretatie.

Hoe dan ook, ik heb me rot gelachen om die twee. Twee vrienden van middelbare leeftijd ontmoeten elkaar op een zonnige ochtend in een stadspark nabij een muziektent. De ene (Diederik) heeft nog op zijn leeftijd de zorg voor een baby van een paar maanden en loopt nog achter een kinderwagen, de andere (Erik) is dat stadium lang geleden reeds gepasseerd, en heeft een puberende zoon van 16 jaar. Alleen om deze feiten klagen beide heren al steen en been. Verder wordt er veel gediscuseerd over kleine en grote gebeurtenissen die de mensheid bezig houd.

De rode draad in het programma wordt gevormd door de uitnodiging voor een optreden in Australië voor een Nederlandse enclave aldaar. Er wordt ze gevraagd om in een optreden van een uur van alles over Nederland te vertellen, en er moet natuurlijk welom gelachen kunnen worden. Ze stellen zich zelf dan de vraag, of ze op de uitnodiging zullen ingaan, en zo ja, wat zou je dan in godsnaam aan al die knauwende Hollandse Australiërs willen laten zien of horen. Alvorens te beslissen spelen de heren van allerlei komische scènes en imitaties. Maar ook worden er op het scherp van de snede intelligente twistgesprekken gehouden en vlammende tirades tegen de tijdgeest.En er worden zo af en toe ook nog wat katten uitgedeeld aan collega's in het cabaretwereldje.

Bijzonder hilarisch vond ik Van Muiswinkel toen hij een spastische cabaretfan speelde, maar ook Van Vleutens parodie op een Hollandse Australiër met zijn knauwende accent vond ik prachtig.
Maar het is niet allemaal alleen maar lachen, want als Van Muiswinkel de moord op Theo van Gogh gedetailleerd navertelt, is het in de zaal muisstil, en je krijgt helemaal de koude rillingen als Van Vleuten zingt over Theo van Gogh, het blanke vel papier, waarop je kan schrijven wat je wilt.

Het gaat te ver om hier alle scenes te beschrijven, maar ik heb genoten van dit duo.
Aan het slot besluiten ze om maar niet naar Australië te gaan, ze hebben daar niets te zoeken. Het was een avondje cabaret zonder pauze, het begon om acht uur en om half tien was het afgelopen. Dat er geen pauze was vond ik wel prettig, maar dat het zo vroeg was afgelopen vond ik jammer. En aan de reacties te horen om mij heen, was ik niet de enige, het feest met die twee heren had wel iets langer mogen duren.