The Queen

Eindelijk lekker winterweer, eigenlijk moet ik werken, maar een frisse wandeling tussendoor moet kunnen. Dus liep ik gistermiddag rond drie uur met Joke lekker in het zonnetje te stappen. Het Harderbos in de polder nabij Harderwijk is prachtig, alhoewel het er nu, na die zware storm van vorige week donderdag, behoorlijk gehavend uitziet. Terug bij de auto besloten we er maar een avondje "uit" aan vast te knopen, een ad hoc besluit, komt vaker voor bij ons.
In de laatste Kunst-bijlage van de Volkskrant hadden we beiden goede dingen over de film "The Queen" gelezen, dus ons doel voor die avond stond vast. Onderweg naar Amsterdam vernamen we van het Tuschinski-theater dat de film al om half zeven zou draaien, van eten voor die tijd zou dus niets komen. Maar even later zaten we wel lekker te borrelen in de serre van "St. James Gate" een soort Ierse pub aan het Rembrandtplein.

"The Queen" speelt in de zomer van 1997, toen vlak nadat Tony Blair als premier van Groot-Brittannië was gekozen, prinses Diana bij een auto-ongeluk omkwam. Zij is in de film in archiefopnamen te zien, de overige personages worden gespeeld door acteurs die daarmee ieder voor de taak staan overbekende persoonlijkheden te vertolken en vorm te geven. Naast de koningin (Helen Mirren) en Blair (Michael Sheen) zijn er belangrijke rollen weggelegd voor prins Charles (Alex Jennings) de prins-gemaal Philip (James Cromwell) en Cherie, de vrouw van Blair (Helen McCroty)

Het contrast tussen de stijfheid van de oude adel en het populisme van een nieuw tijdperk is de rode draad in de film. De alom geliefde Diana was natuurlijk een exponent van een nieuw tijdperk. Terwijl de leden van de koninklijke familie zich verbazen over de emoties die de dood van Diana oproept, en zich niet realiseren dat een blijk van medeleven wordt verwacht, voelen Blair en zijn spindoctors de sfeer goed aan en weten als zodanig de koningin en de media op een passende manier te bespelen. Het is een mooie en ingetogen film, in het bijzonder door de acteerstijl van Helen Mirren als koningin.

Bijna tien jaar geleden alweer, ik weet nog precies waar ik was op die vroege zondagmorgen, toen ik om zeven uur op de radio over het dodelijk ongeluk hoorde. Mannetjes weekend, zeilen! We waren s'morgens om half zeven vertrokken uit de jachthaven van Vlieland, en voeren op de Waddenzee richting Harlingen. We hebben er toen even een uurtje bij stil gestaan, en dat was het, over tot de orde van de dag.
En als de week die er op volgde niet zo bol gestaan zou hebben van het nieuws over deze tragedie en de collectieve, haast surrealistisch te noemen rouwbetuigingen van het Britse volk, zou ik zeer waarschijnlijk niet meer geweten hebben waar ik destijds was.
Maar langzaam en zeker begon je in die week de emotie met het Britse volk te delen, waardoor het gek genoeg toch ook in mijn leven een ingrijpende en gedenkwaardige gebeurtenis is geworden.

Na afloop bij "La Traviata" een Italiaan in de Reguliersbreestraat nog een hapje gegeten en wat nagepraat over de film. Rond elf uur waren we weer thuis.