Windmolens op de Noordzee

Wat drijft een mens naar zee? Wat is er zo mooi aan lange zeiltochten op zee? En hoe verhoud je je daar tot jezelf en de omgeving? Je wordt immers deel van een nieuw ritme, dag en nacht en licht en donker wordt veel indringender ondergaan. Je kunt je geen moment afsluiten of onttrekken aan de zee, je zit zogezegd in het schip! Maar je zit ook in een niemandsland van lucht en water tussen jou en je scheepje en de horizon, waarin je je weg moet zoeken en vinden. Een onvergetelijke beleving, intens en verslavend! 

Toen ik in de jaren 80 de Noordzee overzeilde was ie nog groot en de horizon rondom een streep. Je had in je zeilplan de positie, koers en bepaalde bakens (ton, lichtschip o.d.) uitgezet. Navigeren deed ik destijds nog zonder gps, de lichte opwinding van voldoening, als ik na vele uren varen op de horizon een baken volgens plan zag opdoemen, was eigenlijk een vast gegeven. 

Vier decennia later is de Noordzee totaal andere koek. Nog even groot, dat wel, maar met al die windmolens is ze gevoelsmatig een stuk kleiner geworden, en er komen er nog veel meer bij. De horizon rondom is er uiteraard ook nog, maar niet meer als een streep. Het is alsof je door een bos vaart. Zeilen op de Noordzee is nu al een totaal andere beleving geworden, en het wordt er in de zeer nabije toekomst niet beter op. De magie van een niemandsland van lucht en water waarin je als zeiler je weg moet vinden is totaal verdwenen!

PS. Groene energie is naar mijn mening een goeie zaak, maar hoe het allemaal moet weet ik ook niet.