Een Hollander op blote voeten.

Vanmorgen las ik in de krant dat de 34 jarige Zeeuw en Afghanistan-veteraan Anton Nootenboom in Australië bekend staat als 'The Barefoot Dutchman'. Als je met blote voeten de grond raakt, krijg je energie, en ga je je volgens hem beter voelen. Hij loopt op zijn blote voeten langs de Australische oostkust van Cairns naar zijn woonplaats Sydney, een tocht van 2600 km die hij in ca. 100 dagen wil afleggen. Dit om geld een aandacht te vragen om de 'mentale gezondheid' van mannen te bevorderen, want dat schijnt gezien het grote aantal probleemgevallen onder mannen hoog nodig te zijn. Maar dan moet kennelijk bij de meeste mannen wel eerst het taboe, dat rond een hulpvraag hangt worden geslecht. 

Ik moest denken toen ik dit las aan de lange strandwandelingen op blote voeten, heerlijk. Maar ik moest ook denken aan die keer lang geleden, toen ik als 17 jarige adolescent met een stel vrienden in Oostenrijk een bergwandeling maakte op blote voeten. Ook prachtig maar niet heus, elk kiezelsteentje, hoe minuscuul ook, probeerde ik op het laatst te vermijden. En elk plukje gras of mos benutte ik even voor wat verlichting van de ellende. Van de omgeving zag ik maar weinig, het enige wat mij interesseerde was de halve vierkante meter grond pal voor m'n voeten. Hoezo beter voelen, ik kreeg er alles behalve meer energie van. Het was een wandeling van hooguit 15 km, maar wat was ik blij dat ik er was. Dat was eens maar nooit meer! 

Daarom petje af voor 'The Barefoot Dutchman' die 100 dagen lang elke dag minimaal 26 km moet lopen. Voor een goed doel, dat is mooi, maar wel in een gebied waar behalve scherpe kiezelsteentjes, het ook stikt van giftige spinnen en slangen.