Bij tijd en wijle dwingt de nietigheid van het bestaan mij tot enige vorm van contemplatie. De momenten dat ik in een heldere nacht op zee op mijn rug naar het eindeloze firmament lag te turen, stemde mij steevast tot haast mystieke beschouwingen. De al op het eerste gezicht ontzagwekkende hoeveelheid hemellichamen van de Melkweg, werd naarmate ik langer lag te turen pas echt overweldigend. Prachtig dat universum, en dat ik daar in mijn bootje op die donkere zee deel van uit maakte stemde mij dus behoorlijk contemplatief.
Het universum is overigens altijd in beweging, het is een onuitputtelijke bron van gebeurtenissen. Wat wil je ook, een grenzeloze ruimte waar afstanden in lichtjaren worden gemeten, één lichtjaar is bijna 9,5 biljoen kilometer! En dan te bedenken dat het centrum van de Melkweg zo'n twintigduizend lichtjaren van ons af staat. En Andromeda, een ander groot sterrenstelsel, staat maar liefs 2,5 miljoen lichtjaar bij ons vandaan. Trouwens de rand van het zichtbare universum, de horizon waar voorbij we niet kunnen kijken omdat licht van verder weg de aarde nog niet heeft bereikt, schijnt zelfs op zo’n 45 miljárd lichtjaar bij ons vandaan te liggen.
De Voyager, de op 5 september 1977 gelanceerde ruimtesonde, heeft met een slakkengangetje van 62.140 km/h amper ons eigen zonnestelsel verlaten. Na een ruimtevlucht van 42 jaar dus ruim een half miljard kilometer afgelegd, maar dat is bij lange na nog geen lichtjaar. Ruimtetechnisch gezien nog een uitstapje van niks eigenlijk, bij wijze van spreken een vakantiereisje naar je eigen achtertuintje. Zo bezien kom je in de ruimtevaart dan ook pas echt ergens, als je met de snelheid van het licht kan reizen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten