Vroeger liepen er veel meer honden los op straat. Als ik naar mijn tante fietste, die nogal achteraf woonde, kwam ik langs menig huis waar Bello, Bas, Bruno of Keesje mij al stonden op te wachten. Blaffend en grommend kwamen ze achter de heg vandaan en joegen ze mij de stuipen op het lijf als ik ze op de fiets, hijgend als een molenpaard, probeerde voor te blijven. Overigens probeerde ik mijn gedrag vaak in de hand te houden met de gedachte 'blaffende honden bijten niet', dat meestal ook wel opging. Maar vanaf het moment dat ik toch een keer door een bouvier in mijn kuiten werd gepakt, putte ik aanzienlijk minder troost uit die gedachte. En ondanks de lieve hond die mijn dochter ooit had, zijn mijn gevoelens voor de hond in het algemeen dan ook enigszins controversieel gebleven.
Deze herinneringen kwamen bovendrijven, toen ik las dat de wolf terug is in Nederland. Leuk, maar je zal tijdens een wandeling op de Hoge Veluwe maar zo'n beest tegenkomen. Krijg al de kriebels als ik er aan denk. Maar geen paniek volgens bioloog Midas Dekkers, wolven zijn schuwe dieren en zullen zich zover mogelijk bij de mensen vandaan houden. Bovendien is hun territorium zo immens groot, dat er in heel Nederland voor maximaal twintig wolven plaats is, dus waar hebben we het over. Zet dat eens af tegen de 1 รก 2 miljoen nep-wolven in Nederland, namelijk de gewone hond, die toch echt van hetzelfde soort is, canis lupus, en jaarlijks zo'n tienduizend mensen het ziekenhuis inbijten. Of de getallen van Midas Dekkers helemaal kloppen weet ik niet, maar ik troost mij nu in ieder geval wel met de gedachte dat ik niet bang hoef te zijn voor de wolf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten