het nieuwe Houthavengebied

Even na de lunch bij Jan en Inge in Leiden, zijn we met z'n viertjes in de auto gestapt en naar het Houthavengebied in Amsterdam gereden. De Houthaven, waar in het verleden vrachtschepen uit de hele wereld hun hout losten, ondergaat momenteel een metamorfose van belang, er is in rap tempo een geheel eigentijds woon- en werkgebied aan het ontstaan. Het gebied tussen de Spaarndammerbuurt en het IJ, bestaat straks uit zeven unieke en autoluwe eilanden, met elk een eigen karakter dat tot uitdrukking komt in o.m. de architectuur.

Het nieuwe Houthavengebied met o.m. poortgebouw Pontsteiger.

Het wordt een buurt met smalle straatjes, veel ruimte voor groen en veel water. De woningen op de eilanden krijgen hooguit vier of vijf verdiepingen. De eilanden krijgen veel variatie in bebouwing en bewoning. Er is ruimte voor ongeveer 2.700 woningen, waarvan 20 procent bestemd is voor sociale huur. De rest wordt verhuurd en verkocht in de vrije sector. In het gebied komen daarnaast voorzieningen als scholen, bedrijfsruimten, horeca en een hotel. Een dynamisch, duurzaam en klimaatneutraal gebied dat straks ook één geheel gaat vormen met de oude Spaarndammerbuurt. Maar hoewel er zeer hard wordt gewerkt is het nog niet helemaal zover, naar verwachting zullen de laatste bouwprojecten in 2021 worden opgeleverd. Maar dan heb je ook wat! Van het bouwblok waarin de reeds aangekochte woning van Jan en Inge onderdeel uitmaakt, is de inmense onderkeldering reeds zichtbaar. Volgens planning wordt het blok medio 2019 opgeleverd. Het lijkt mij straks een prachtig gebied om te wonen! Na de rondwandeling in de snijdende kou waren we toe aan iets anders.

Alvorens Jan en Inge bij Kiss & Ride CS Amsterdam af te zetten, hebben we in het nabij gelegen REM Eiland, het tot restaurant verbouwde oude platform van TV Noordzee uit 1964, met een drankje de opgedane indrukken van dit prachtige nieuwe Houthavengebied in wording laten bezinken.

Rauch in Museum De Fundatie

'Ich arbeite an der Wiederverzauberung der Welt', deze verklaring van de Duitse schilder Neo Rauch (Leipzig, 1960) las ik ergens op de muur van de centrale hal in Museum De Fundatie. De bekende representant van de Neue Leipziger Schule, de kunstacademie die sinds de Wende in 1989 een uitgesproken virtuoze, maar traditionele schilderstijl voorstaat, lijkt dat aardig te lukken. Verzamelaars staan voor zijn werk in de rij. Met zijn grote historiserende schilderijen waarin hij een ideale, maar bedreigde wereld oproept, is hij momenteel één van de best verdienende kunstenaars ter wereld. Op 'Gewitterfront', een fors, maar in vergelijking met de meeste andere werken van Rauch middelgroot olieverfschilderij, dat een paar jaar geleden door Museum De Fundatie is aangekocht voor 400 duizend euro, slaat een knielende man al trommelend alarm voor een naderend onweer. Als dit als metafoor gezien moet worden voor Rauch's herbetovering van de wereld, lijkt het mij dat hij het pessimistisch inziet.
Maar zo moeten we het volgens Rauch toch niet zien, hoewel zijn doeken inderdaad verre van lyrisch zijn. De ruige, robuuste en raadselachtige werken van Rauch hebben gemeen, dat het in de kern gaat om 'Herbetovering, ontdekkingsvreugde, avontuur en een wereld van raadsels en dromen'. Een mooie maar ook overweldigende expositie. Alvorens huiswaarts te keren, hebben we bij grandcafé Public tegenover het museum alle indrukken eerst maar eens even laten bezinken!

nijvere bos- en waterbouwers

De wandeling in het Harderbos ontaarde vanmiddag al snel in een glibber en glijpartij door de vette modder. Sowieso was het opletten geblazen om niet te struikelen over de vele takken op ons pad. Het was een spannende en ruige wandeling in een ruig stuk bos. Veel omgewaaide bomen, maar vooral ook veel door bevers gevelde bomen in alle soorten en maten. Zo te zien zijn hier op z'n minst een paar actieve beverfamilies de omgeving grondig aan het verbouwen. Prachtig, al die knaagsporen, die tanden, hoe ze bomen met een diameter van minstens 35 cm hebben omgelegd. Respect voor de grootste knagers van Europa.

over de zestiende zondag p.m

Het visserijverleden van Elburg, dat mooie vierkante vissersstadje van weleer, wordt nog immer levendig gehouden middels een aantal oude botters in de haven. Vanuit de haven, die ooit aan de Zuiderzee lag, is het nu zo'n vier uur varen voordat je het IJsselmeer, ofwel het binnendijkse restantje van de voormalige Zuiderzee hebt bereikt. Het zij zo, andere tijden zal ik maar zeggen. Echter binnen de vestingwallen van het oude vissersstadje lijkt de tijd van weleer te zijn gestold. Prachtig, een beleving van niveau hebben we onlangs met z'n allen op onze traditionele zondag p.m. weer eens gemerkt. Ook al hebben we deze keer, door onze rondwandeling over de vestingwallen, de markante straten en pittoreske steegjes van het vissersstadje min of meer van een afstand ervaren.

Na de wandeling over de Elburgse vestingwallen werden we in bar/restaurant 'at sea' aan de Drontermeerdijk, halverwege Elburg-Kampen, door Geke op koffie/thee en gebak getrakteerd. Daarna heeft ze ons bij haar thuis in Kampen verwend met lekkere hapjes en een aperitief. Toen vervolgens ook de tafel voor het diner nog eens uitgebreid gedekt werd, realiseerde ik mij even dat ik op die vestingwallen in Elburg zeer waarschijnlijk te weinig caloriën verbruikt heb. Het zij zo, het was heerlijk en gezellig, petje af voor Geke, die dat ondanks de lastige week die ze achter de rug had, toch maar georganiseerd heeft!

een appetijdelijk High Teat 'je

Vanaf de parkeerplaats van hotel/restaurant Mooirivier langs de oever van de Vecht naar de Stuw gewandeld, vervolgens over de voet/fietsbrug naar de overkant en via het Stuwepad richting Vilsteren. Een mooie rondwandeling van ongeveer zeven kilometer, die we overigens met een paar kilometer hebben moeten inkorten vanwege de afspraak. Bij een mooi Robinia-houten hek, met de naam EEKLOODS erin gebeiteld, zijn we daarom omgekeerd, we hadden in Mooirivier een High Tea besproken, een ludiek cadeautje van onze jongste dochter.

Rond halfvier was het dan zover, Tea Time! Maar niet alleen thee, om de feestelijkheden te accentueren namen we er toch ook maar een glas prosecco bij. En zo werd het een bijzondere High Tea met verschillende soorten heerlijke sandwiches en veel zoetigheden als cheesecake, fudge, macarons, brownies en chocolade mousse, om maar wat te noemen. Heerlijk allemaal maar we kwamen er niet doorheen, het was teveel van het goede. Maar we hebben erg genoten, niet alleen van de super de luxe High Tea, maar in het bijzonder ook van de ambiance en het prachtige uitzicht over de Vecht en de landerijen!

een concert op de Vanenburg

De geschiedenis van kasteel De Vanenburg in Putten gaat volgens diverse kloosterarchieven terug tot aan de 14e eeuw. Het cultureel historisch erfgoed heeft dus een lange geschiedenis. Door de eeuwen heen uiteraard met vele ups en downs. Maar dat De Vanenburg tot op de dag van heden een plaats is waar men zich kan 'vermeyen' ofwel ontspannen in een natuurrijke omgeving, loopt min of meer als een rode draad door haar geschiedenis heen. Tegenwoordig is De Vanenburg een sfeervol hotel, restaurant en congrescentrum dat a.h.w. 'prinsheerlijk genieten' in haar vaandel heeft staan. En dat hebben we j.l. zaterdag 10 februari dan ook volop gedaan, en wel in het bijzonder door een prachtig concert van kleinkoor PAVANE uit Putten in de fraaie Oranjerie van De Vanenburg!

Held op een wankel voetstuk?

Jan Wolkers (1925-2007)
Nou als Jan Wolkers nu nog geleefd had, was hij op social media vast al geconfronteerd met een #MeToo zei onlangs een vriend, toen ik vertelde dat ik Onno Blom's biografie van Jan Wolkers aan het lezen was. Dat denk ik eerlijk gezegd ook wel, hoewel de context wel enigszins veranderd is. Maar de seksuele revolutie die zich momenteel min of meer voltrekt, lijkt mij sowieso haaks te staan op de seksuele moraal van Jan Wolkers. De meeste boeken van Wolkers heb ik in het verleden wel gelezen, ik dacht hem dan ook vrij goed te kennen, maar in de 1114 bladzijden dikke biografie kwamen er voor mij evengoed nog wat tenenkrullende feitjes aan het licht. Toch blijft hij hoe dan ook voor mij tot één van de grootste naoorlogse Nederlandse schrijvers behoren. Ook mooi, Jan Wolkers, de controversiële schrijver en kunstenaar, de ooit zo vervaarlijk geachte obsessieve seksmaniak, beleefde aan het eind van zijn leven in zijn tuintje op Texel de metamorfose tot ongeveer de liefste opa van Nederland!

Lucebert (Lubertus Jacobus Swaanswijk, 1924-1994)
'Alles van waarde is weerloos', weinig dichtregels worden zo vaak geciteerd als deze van Lucebert. Het is en blijft een mooie dichtregel, vind ik. Nu las ik dat o.a. het Stedelijk Museum en het Cobra Museum worstelen met de recente onthulling, dat kunstenaar Lucebert in zijn jeugd een aanhanger was van het nationaalsocialisme. Niet alleen de musea worstelen met dit feit, iedereen kwam het nogal koud op het dak vallen, Wim Hazeu wel in de eerste plaats. Hij had zijn biografie van Lucebert praktisch af toen hij brieven in handen kreeg, die duidelijk maakten dat de dichter sympathie had voor de nazi's. Toch hoop ik niet dat ze Lucebert laten vallen, er verandert weinig of niets aan het beeld van Lucebert. Bij kijken naar kunst, moet je de persoon en het werk scheiden. In zijn kunst heeft hij eigenlijk wraak genomen op zichzelf. Wanneer ik nu zijn poëzie lees, zie ik mogelijk een andere nuance. Maar je moet het ook autonoom blijven lezen, van de taal blijven genieten!

over verwondering en humor

De vele architectuurtekeningen die Jan Egas (Hardinxveld, 1949) maakte voor de Capitool reisgidsen, zijn vaak een feest der herkenning. Talloze monumenten en musea in binnen- en buitenland legde hij tot in de kleinste details vast. Zo schijnt hij ook speciaal voor zijn huidige tentoonstelling 'Humor en verwondering' in Harderwijk het Stadsmuseum 'à la Capitool' te hebben getekend. Een tentoonstelling trouwens die een aardig beeld schetst van de veelzijdigheid van deze creatieve duizendpoot. Een autodidactische priegelaar, maar wel een vakman pur sang met een liefdevol oog voor detail. En in bijna alle facetten van zijn oeuvre, dat min of meer verwant is aan het surrealisme, drijven verwondering en humor de boventoon. Zijn uiterst minutieus geschilderde voorstellingen zitten vol kleine grapjes, prachtig!

een 'Tesla' de eeuwigheid in!?

Een volledig elektrische auto, neem bijvoorbeeld een Tesla, produceert tijdens het rijden geen CO2, maar is daarmee per per definitie nog niet klimaatneutraal. Want bij de productie van zo'n karretje komt namelijk wel kooldioxide vrij, evenals bij de benodigde stroomwinning voor de batterijen, al maakt daarbij de manier waarop de elektriciteit wordt opgewekt uiteraard een groot verschil. Hoe dan ook, persoonlijk lijkt het mij een goede ontwikkeling, maar de voor- en tegenstanders zijn voorlopig nog lang niet uitgepraat. Echter hoe je het ook wend of keert, elektrisch rijden lijkt mij de toekomst, ook al zie ik de Tesla, het relatief schone paradepaardje van Elon Musk, voorlopig nog even niet zitten.

Gisteren heeft Elon Musk zijn paradepaardje met een enorme Falcon Heavy-raket succesvol de ruimte in geschoten. Een contradictie van formaat lijkt mij! Dat er al karrevrachten ruimteschroot rondvliegen is tot daar aan toe, de ruimte is groot, bovendien schijnt de Tesla uiteindelijk ver buiten de Aardse invloedsfeer verzeild te raken. Maar de enorme CO2 uitstoot tijdens de lancering, die tot in hogere atmosfeerlagen het milieu belast, vind ik in verhouding met de zin van Elon's paradepaardje de tegenstrijdigheid ten top.

De rode Tesla Roadster komt kennelijk in een baan die relatief dicht bij die van de dwergplaneet Ceres komt. Musk verwacht dat de auto enkele honderden miljoenen jaren, en misschien zelfs meer dan een miljard jaar, in de baan zal blijven. SpaceX streamde vannacht urenlang live beelden van 'Starman', zoals de paspop op de bestuurdersstoel van de auto, die van Musk is geweest, wordt genoemd. Krankzinnig, maar wat een staaltje van technisch kunnen!

WILD, natuur van om de hoek

'Waar zijn we hier eigenlijk' hoorde ik André van Duin zeggen. Dat vroeg ik mij ook even af toen ik een overview zag van het overweldigende landschap van de Veluwe. Het leek qua uitgestrektheid verdorie de Siberische toendra wel, en dat in één van de dichtst bevolkte landen ter wereld. Tot in de verste verte zag ik geen tekenen van menselijk bestaan, geen kerktoren, hoge schoorsteen of anderszins te bekennen, prachtig!

In de onlangs uitgekomen film WILD laat de Edese natuurfilmer Luc Enting het leven van drie hoofdrolspelers zien, en wel het wilde zwijn, de vos en het edelhert. Wat kleinere rollen zijn weggelegd voor de raaf, buizerd en ijsvogel. Hij volgt ze gedurende de verschillende seizoenen op weg van hun jongste jeugd tot aan hun volwassenheid. Aan de 80 minuten durende film heeft regisseur Luc Enting bijna drie jaar gewerkt, en dat is te zien. Veel opnames moeten ongetwijfeld tot stand gekomen zijn dankzij een flinke dosis jobsgeduld van de maker. En André van Duin, die de voice-over verzorgt van deze spectaculaire natuurfilm, geeft er op zijn kenmerkende wijze een mooie meerwaarde aan. We hebben bijzonder genoten van een natuurfilm die hier bij wijze van spreken om de hoek gemaakt is, prachtig!

sublieme momenten en meer

Pas de film 'Het leven is vurrukkulluk' gezien, een film van Frans Weisz naar de gelijknamige en eerste roman van Remco Campert uit 1961. In de hoofdrollen Reinout Scholten van Aschat als Mees, Géza Weisz als Boelie en Romy Louise Lauwers als Panda. Campert lees ik graag, behalve zijn eerste roman heb ik in de loop der jaren het één en ander aan proza en poëzie van hem gelezen, en ook zijn columns in o.a. de Volkskrant lees ik graag. Vooral de satirische en op mijn lachspieren werkende stukjes over 'Somberman', waarin hij zo min mogelijk in aanraking wil komen met tevredenheid, blijdschap en geluk. Je moet denk ik van goede huizen komen om het enorme oeuvre van schrijver, dichter en columnist Remco Campert (1929) te kunnen evenaren. Ik was dan ook heel benieuwd naar Frans Weisz cineastische vertolking van Campert's eerste roman uit 1961.

Het thema van Campert's geraffineerd geschreven roman, is een dag uit het leven van jongeren in de jaren vijftig, begin jaren zestig, in het vrije, welgestelde milieu van Oud-Zuid in Amsterdam. Treffend zet Campert in zijn voorwoord de sfeer neer van zijn roman middels een strofe uit het gedicht 'Het tuinfeest' van Martinus Nijhoff (1894-1953) t.w. Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, Geenszins om liefde, maar om de sublieme Momenten en het sentiment daartussen. 'Het leven is vurrukkulluk' is dus genieten, al is lang niet alles rozengeur en maneschijn.

Van het leven genieten is uiteraard ook het thema van de verfilming van Campert's roman. Het 'vurrukkullukke' element in de film viel mij echter tegen, al is de film ongetwijfeld met zorg en liefde gemaakt. Wat ik eigenlijk had kunnen verwachten weet ik ook niet echt, maar toch zeker wel een sprankelende en boeiende kijk op eerdergenoemd boekthema. Een bevrijdende blik van bovenaf op al dat gedoe daar beneden, zal ik maar zeggen. Sporadisch lukte dat af en toe best, maar in het algemeen vond ik dat de film zich tamelijk oubollig en chaotisch naar het einde sleepte!