Geen SIM-kaart|Alleen noodoproepen las ik op het schermpje, telefoneren met mijn smartphone ging dus niet meer, verder was alles oké. Van alles geprobeerd, KPN klantenservices, nieuwe SIM-kaart, terugzetten in de fabrieksstand, maar zonder resultaat. Wat is dat nou, zo'n duur ding van amper 2 jaar oud kan toch nu al niet stuk zijn? Ja zeker wel, een bekend probleem aldus een bedrijfje in Amersfoort, maar wij kunnen het maken voor €. 45,00. Het was een uurtje werk voor ze, dus hebben we in de binnenstad op de Hof tegenover café 'De Blauwe Engel' en de Sint-Joriskerk maar zolang een terrasje gepikt. Mijn gedachten gingen daar even terug naar de jaren zeventig, toen café 'De Blauwe Engel' nog café 'De Petomaan' heette. Een onvergetelijk café waar ik 's middags met een paar collega's nogal eens lunchte, ik werkte toen op een architectenbureau in de nabij gelegen Elleboogkerk, (zie mijn stukje 'Elleboogkerk' van 23 oktober 2007).
In café 'De Petomaan' hingen destijds niet alleen foto's aan de wand van Joseph Pujol (1857-1945), de roemruchte 'Petomaan van Parijs', maar ook van geïnspireerde cafébezoekers die meededen aan een georganiseerde wedstrijd scheten laten, na gezamenlijk uiteraard eerst een voedzame maaltijd te hebben genuttigd met veel uien e.d. Bizar, maar verder was het een normaal café, waar we destijds heel wat hebben afgelachen. Inspiratiebron Joseph Pujol had natuurlijk een afwijking. Het verhaal is dat hij op een gegeven moment tot zijn ontsteltenis ontdekte dat tijdens een zwempartij water zijn anus binnenstroomde en er weer uitstroomde als hij het bad verliet. Maar een dokter stelde hem gerust, het was niet ernstig. Tijdens zijn tijd in het leger vermaakte hij zijn kameraden door water en/of lucht in zijn anus op te zuigen en weer uit te blazen. Hij kon gecontroleerd allerlei soorten scheten laten. Scheten zonder onaangename luchtjes, want ze werden dus niet geproduceerd door darmgassen maar door ingezogen lucht. In 1887 begon hij met professionele optredens en reisde hij succesvol door heel Frankrijk. Tot zover de petomaan.
In de Sint-Joriskerk stonden de deuren uitnodigend open. Aanleiding was de expositie Forever Young, 100 jaar De Stijl, georganiseerd door het Landelijk Kunstenaarsgenootschap de Ploegh in Amersfoort. De boodschap van Forever Young, 100 jaar De Stijl, is dat ze na een eeuw hedendaagse kunstenaars nog steeds weet te inspireren. De Ploegh nodigde daarom vijf jonge academieverlaters en achttien gevestigde kunstenaars uit om hun sculpturen en schilderijen te laten zien in o.m. de Sint Joriskerk. Een leuke expositie die we toch zomaar in de schoot geworpen kregen!
Het uur wachten was inmiddels wel verstreken, dus op naar de reparateur van m'n telefoontje. Maar dat viel tegen, het ding werkte ondanks de nieuw ingebouwde onderdelen nog niet. Wat nu? Ik kan ze weer uitbouwen, dan hoeft u maar een tientje te betalen was het voorstel. Ja dat lijkt mij wel het minste wat u kan doen, en zo geschiedde. Dan toch maar een nieuw telefoontje. Toen we onze auto weer opzochten wandelden we toevallig langs 'Kunstplein Cahen', gevestigd in een opvallend gebouw, de 'Stad van Cahen' genoemd, een bijzondere ruimte voor wisselende exposities en activiteiten met uiteenlopende onderwerpen aan de Amersfoortse Muurhuizen, dat in de 1988 is gebouwd naar een ontwerp van architect Abel Cahen (1934), bekend van o.m. het Joods Historisch Museum en een exclusief woonhuis van prefab betonnen elementen aan de Singel in hartje Amsterdam. Jammer genoeg was 'Kunstplein Cahen' gesloten, een nader bezoek bewaren we maar tot een volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten