de Kennemerduinen en meer

Wijk aan Zee - Cultural Village Of Europe lazen we op een bordje langs de weg toen we aankwamen. We vroegen ons af waar Wijk aan Zee deze betiteling aan te danken heeft. Opmerkelijk was het grote weiland aan de voet van de duinen, waar ze het dorp zo'n beetje omheen hebben gedrapeerd. Prachtig, maar daaraan zal ze haar status aparte in Europa vast niet te danken hebben, en al evenmin aan het brede strand of de sublieme surfmogelijkheden. Het jaarlijks in januari gehouden 'Tata Steel Chess Tournament' (het voormalige Hoogoven c.q. Corus Schaaktoernooi) het grootste schaaktoernooi ter wereld, zou een mogelijke reden kunnen zijn voor deze eervolle vermelding, evenals de in de duinen opgestelde beeldententoonstelling 'Een Zee van Staal', waarbij de fabrieken van Tata Steel op de achtergrond een bizar en surrealistisch decor vormen. Ach wat doet het er eigenlijk toe, 'Cultural Village Of Europe' of niet, als ze maar koffie met gebak hebben. En daarvoor moesten we ons op uitnodiging van Hans en Carla, samen met een aantal andere fietsfanaten in de familie, rond elf uur melden in strandpaviljoen 'Het Strandhuis'. Daar zouden we bij wijze van spreken de prelude beleven voordat we met het zware werk, ofwel de jaarlijkse familie-fietsdag van start zouden gaan.

Zuid-Kennemerland

Met z'n tienen waren we deze keer, dat is wel eens meer geweest. Maar goed, toch nog een aardig clubje. Rond halfeen, na de koffie met slagroomgebak, werd het stalen ros met frisse moed al keuvelend bestegen. Hans en Carla hadden vanaf 'Het Strandhuis' een mooi tochtje van ongeveer 45 km uitgezet, die ons hoofdzakelijk door het prachtige duinlandschap van midden- en vooral zuid-kennemerland zou voeren. Via de beeldententoonstelling 'Een Zee van Staal' kwamen we aan bij de halte van de watertaxi die ons naar de zuidoever van het Noordzeekanaal moest brengen. Of beter gezegd naar de zuidoever van de uitmonding van het Noordzeekanaal, want we zaten wel ten westen van de zeesluizen bij IJmuiden.

De watertaxi vaart vier keer per dag tussen IJmuiden en de Noordpier van Wijk aan Zee/Velsen-Noord. We moesten een halfuurtje wachten, maar dat was zo voorbij. Met z'n allen even het hoge duin beklommen voor een mooi uitzicht op de fabrieken van Tata Steel enerzijds en de Noordzee anderzijds. Eenmaal aan de overkant begon het zware werk echt, duin op, duin af, een eindeloze cadans. Af en toe even een pitstop voor een foto, een snoepje of wat dan ook, en verder maar weer, prachtig! In Overveen, zo'n beetje ons keerpunt, hebben we in eetcafé 'Klein Centraal' maar weer eens een hapje en een drankje genomen, want de koffie met slagroomgebak hadden we er volgens ons inmiddels wel afgetrapt. Verkwikt en verzadigd zetten we vervolgens koers in noordelijke richting. En voort ging het weer, langs de Ruïne van Brederode via Driehuis en Velsen naar de veerpont over het Noordzeekanaal, die net voor onze neus wegvoer. Jammer, maar een kwartiertje wachten stelt natuurlijk weinig voor.

Van Velsen-Noord terug naar Wijk aan Zee was nog een peulenschil, en toen zat het erop. In restaurant 'Sonnevanck' hebben we ons mooie fietstochtje feestelijk bekroond met een genoeglijk etentje aan de grote tafel, alwaar we van Ad ook weer ons jaarlijkse lintje kregen uitgereikt. Het was een drukte van belang daar en beregezellig. Maar rond halfelf hebben we toch maar afscheidt van elkaar genomen, het was mooi geweest! O ja dan dit nog, de eerst volgende jaarlijkse familie-fietsdag zal door Jeannette en Geert worden georganiseerd.