Lekker weertje zondag voor een wandelingetje door de beeldentuin van Kasteel het Nijenhuis in Heino. Om er te komen kozen we deze keer voor de mooie alternatieve route via Wapenveld, de Werver- en IJsseldijk en het 'Wijhese Veer'. Naast de Werverdijk nabij Wapenveld werden we totaal verrast door de aanblik van een enorme betonnen pijlerbrug in aanbouw. Waterschap Vallei en Veluwe realiseert Hoogwatergeul Veessen - Wapenveld, lazen we op een billboard. 'Geef de rivier de ruimte' is een reeds jarenlang bekend onderwerp, op meer dan 30 plaatsen in het Nederlandse rivierengebied krijgt de rivier meer ruimte. Hiervoor zijn verschillende mogelijkheden onderzocht, maar de verdere ontwikkeling en uitvoering van de plannen hebben we zelf niet echt in detail gevolgd. De plotselinge confrontatie hier met een 'eeuwenoud landschap op de schop' hield ons dan ook even danig bezig. De open pijlerbrug is straks de uitloop van de in aanleg zijnde Hoogwatergeul. De oude bestaande dijk moet daarom ter plaatse over de lengte van de nieuwe pijlerbrug worden gesloopt. De geul wordt 8 kilometer lang en is tussen de 550 en 1.500 meter breed. De geul ontstaat door de aanleg van twee nieuwe dijken. Gezien de in de toekomst te verwachten waterhuishouding in ons land, noodzakelijke maar ook ingrijpende maatregelen allemaal, waar iedereen in het gebied lijkt mij direct en indirect aardig bij betrokken zal raken.
'Prolong' 2008, Heringa/Van Kalsbeek.
Voor €.2,20 werden we met auto en al door de veerman van het Wijhese Veer in amper vijf minuten naar de overkant gevaren. Vervolgens reden we meanderend door het prachtige Sallandse landschap over allerlei fraaie binnenweggetjes naar Kasteel het Nijenhuis. Daar liepen we bepaald niet als enige door de prachtige beeldentuin, maar dat hadden we met dit mooie weer ook niet verwacht. De ongeveer 4,5 hectare grote beeldentuin rond het kasteel kennen we inmiddels als onze broekzak, maar ze blijft boeien. Ze bied plaats aan een vaste en wisselende expositie van ongeveer 90 beelden van gerenommeerde kunstenaars uit binnen- en buitenland, afkomstig uit de collecties van Museum de Fundatie, Beelden aan Zee en de Provincie Overijssel. Bekende buitenlandse namen die in de beeldentuin te zien zijn, zijn onder meer Kenneth Armitage, Mario Negri, Eugène Dodeigne, Andreu Alfaro, Waldemar Otto, Pino Castagna en de Zhou Brothers. De Nederlandse beeldhouwkunst wordt vertegenwoordigd door Jan Bronner, Charlotte van Pallandt, Han Wezelaar, Karel Appel, Nic Jonk, Arthur Spronken, Dora Dolz, Pjotr Müller, Tom Claassen, Elisabet Stienstra, Frode Bolhuis en vele anderen. Heel mooi allemaal, maar op een gegeven moment hebben we ook een tijdje stil op een bankje in de zon zitten genieten van alle bewegende beelden. Prachtig om te zien hoe iedereen naar kunst kijkt! Maar goed, we zijn natuurlijk ook nog binnen wezen kijken.
Coulissenlandschap 1982. Hans E. Koning
Onder de titel 'De lyriek van het landschap' was daar een overzicht van een eeuw expressionistische landschapsschilderkunst in Nederland te zien. Schilderijen van Jan Sluijters, Leo Gestel, Jan Wiegers, Wim Oepts, Eugène Brands, Nicolaas Wijnberg, Pieter Defesche, Ger Lataster, Armando, JCJ Vanderheyden, Leon Adriaans, Jeroen Krabbé, Marc Mulders, Robert Zandvliet en vele anderen. De bevrijding van kleur en beweging aan het begin van de 20ste eeuw is van grote invloed geweest op de ontwikkeling van de Nederlandse schilderkunst, met name op het landschapsgenre. Die invloed duurt zelfs tot op de dag van heden voort. Jan Sluijters verwoorde ruim 100 jaar geleden het onderscheid tussen de impressionisten en de expressionisten als volgt: 'Het groote verschil tusschen mij en de oudere generatie is dit, dat ik bij mijn schilderen uitga van de innerlijkheid en zóó wil komen tot een uiterlijken vorm, terwijl de oudere generatie de uiterlijkheid schildert en dan als toegift tracht er de innerlijkheid in te brengen'. Mooi gezegd, maar als ik voor zo'n schilderij sta vind ik het doorgaans lastig te duiden of deze middels de weg van de innerlijkheid zijn uiterlijke vorm gekregen heeft of andersom. Het zal me eerlijk gezegd ook een worst zijn hoe je het één en ander benaderd. Of je in de landschapsschilderkunst nou van buiten naar binnen werkt of andersom, wat telt is de zeggingskracht van het eindresultaat. Impressionisme of expressionisme, nog immer een leidraad om het hedendaagse verstedelijkende landschap te vertolken. Maar hoe je 'De lyriek van het landschap' ook ziet, we hebben genoten van de expositie in Kasteel het Nijenhuis.
Voor de terugweg naar huis hebben we de kortste weg weer genomen. Rond een uur of halfzes zaten we met onze oudste dochter tussen het ontluikende lommer van ons eigen tuintje, onder het genot van een wijntje, naar de bloemetjes en een paar zwerfkeitjes te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten