mooie dierbare herinneringen

We zitten even in de garage, Charles rookt een sigaartje en we praten over lego, elektrische fietsen en van alles en nog wat. Zeker, want het volgende moment hebben we het over het naderende einde. En over wat er al of niet geregeld is. Bizar, ik kan en wil het tegen beter weten in amper geloven, dat we elkaar straks op dit ondermaanse nooit meer zullen zien. Ruim een jaar lang verzet ik me nu al tegen die gedachte. Is er dan geen wondermiddel, ze weten en kunnen zoveel tegenwoordig op het gebied van kanker. Een wens die echter keer op keer wordt gelogenstraft, het gaat gewoon niet goed met hem! Ik probeer te bevroeden wat er zich in zijn hoofd moet afspelen, hoe ga je om met een aangekondigde dood? We gaan natuurlijk allemaal een keer, maar dit is zo confronterend. Moeizaam maar rationeel is het antwoordt op mijn vraag. Ik doe mijn best er nog wat van te maken, meer kan ik niet doen, ik zie wel wat de nabije toekomst voor me in petto heeft. Overigens heb ik onlangs een verhaal geschreven over mijn leven vanaf mijn kleutertijd tot op de dag van heden, wil je het lezen? Graag!

Ik heb zijn verhaal meegekregen en het thuis gelezen. Een pakkend en overwegend positief verhaal dat in Arnhem begint. Een verhaal over jeugd, scholing, werk, vrije tijd, pensioen, kinderen, kleinkinderen, liefde en karakters, eindigend met een kijk op de huidige en meest moeizame fase in zijn leven. Enkele ijzersterke motto's completeren zijn verhaal en geven het een meerwaarde. Tijdens het lezen realiseerde ik me dat het verhaal van Charles een tijdsbestek van bijna 72 jaar beslaat, en we daarvan al bijna 51 jaar samen optrekken. De ene periode wat frequenter dan de andere, maar een zekere regelmaat hebben we tot op de dag van heden gekoesterd. Ruim vijf decennia aan mooie en dierbare herinneringen zitten er in mijn hoofd. Teveel om hier te duiden, ze schieten ook alle kanten op. Maar voor dit stukje blijven mijn gedachten om de één of andere reden toch even wat langer steken bij de jaren '60. Onze beginperiode, toen we elkaar amper kenden, en allebei net aan een gezin waren begonnen. Een mooie en dartele periode, jongens waren we nog, maar wel jongens met al veel verantwoordelijkheidsgevoel!

Bovenstaande collage is zomaar een willekeurige moment uit die tijd. Een zondagmiddag in Putten, tussen de stenen uitrusten van een weekje buffelen met die handel. Samen met Geke bij ons bivakkeren in het schuurtje, Christa en Peter nog in het peuterstadium. Honderden collages zou ik kunnen maken van ruim een halve eeuw herinneringen. Een rijk scala aan gezamenlijke belevingen en ervaringen trekt als een mooie droom aan m'n geestesoog voorbij. Een mooie droom die niemand ons meer kan afnemen, maar waaraan jammer genoeg wel een eind gekomen is. Want hoe graag ik ook zou willen, in de moeizame levensfase waarin Charles nu verkeerd kan ik hem niet volgen, laat staan helpen. Niemand trouwens, hoe liefdevol iedereen ook is, en hoe positief en rationeel Charles zelf ook met zijn ziekte en het naderende einde omgaat, hij staat er alleen voor! Charles eindigt zijn verhaal met de wens zijn verjaardag op 15 augustus nog te halen. Dat is de wens van ons allemaal, en nog langer ook hoop ik. Maar om met zijn eigen woorden te spreken, we zullen wel zien wat de nabije toekomst met hem in petto heeft. Zelf blijf ik immer op een wonder hopen, dat we de draad op een gegeven moment weer kunnen oppakken. Wellicht irreëel, maar dan wil ik hier nog wel kwijt, dat ik me gelukkig prijs dat ik zolang met een mooi mens als Charles heb kunnen optrekken!