Een moment dat me denk ik altijd wel helder voor de geest zal blijven, is het moment op die avond van eind maart vorig jaar, toen ik in mijn mailbox een berichtje van Charles tegenkwam. Als versteend zat ik achter m'n pc toen ik het gelezen had, zijn woorden 'moeilijk, moeilijk' en 'zo er al nog een toekomst is voor mij' waren ingeslagen als een bom en bleven maar door bonken in mijn hoofd. Er ontpopte zich een strijd in mijn hoofd tussen ongeloof en realiteit. Dit kan toch niet, dit mag toch niet! Nooit wat gevoeld en toch zomaar ineens een levensbedreigende ziekte. Hoewel praktisch sprakeloos, heb ik Charles nog dezelfde avond over de telefoon gesproken, ik kon niet anders. Maar alles was waar! Echter Charles zou Charles niet zijn, zonder zich te laven aan een sprankje hoop. En die had hij, hij ging er dus tegen aan! Een karaktereigenschap van hem die we in al die jaren zo hebben leren kennen en waarderen.
Toen we Charles via Geke midden jaren zestig voor het eerst ontmoete, klikte het eigenlijk gelijk tussen ons. Ondanks of dankzij de verschillende karakters, waren Charles en ik al vrij snel als broers voor elkaar, en nog praktisch even oud ook. We hebben, zeker in de beginperiode, veel dingen samen gedaan. Hoe hij me met gevaar voor eigen lijf en leden in die oude brik van hem, waarmee hij vanuit Arnhem naar Wezep was komen afzakken om met mijn zus te kunnen vrijen, auto leerde rijden op het Jan Boerswegje. Hoe hij ons eind jaren zestig veel heeft geholpen met ons huis te bouwen in Putten, soepel en lenig als berggeiten kropen we over steigers en spanten. Charles had de smaak van het bouwen kennelijk zo te pakken gekregen, dat hij het een aantal jaren later aandurfde om in Assen eigenhandig ook maar een stuk bij zijn eigen huis aan te bouwen. Dan die fantastische kampeervakanties in de Texelse duinen bij De Koog, Christa net geboren en Geke nog met een dikke buik van Peter. De badminton-wedstrijdjes in een duinpan die ik praktisch altijd van hem verloor. Hij was een betere sportman! De talloze weekendjes dat we met onze jonge gezinnen bij elkaar kwamen in Hoogeveen, Assen of Putten. De gesprekken over onze studies, Charles aan de Sociale Academie en ik aan de Academie van Bouwkunst. De gedenkwaardige tocht in die decembernacht in 1971, met z'n tweetjes in een Lelijke Eend over de Duitse autobahn. Bij tijd en wijle geen hand voor ogen ziende door de sneeuwbuien en de kledders blubber, die we door links en rechts inhalende vrachtwagens over ons heen kregen. Zo gleden we meer dan rijdend naar München, om die malle in aanbouw zijnde tentdaken voor de Olympische Spelen te bezichtigen. En dan dat vrolijke skiweekendje met z'n allen in Sauerland, dat Charles zo onbedaarlijk moest lachen toen hij Joke op het babyweitje filmde, die voordat ze het struikgewas indook, de skistokken in wanhoop van zich afsmeet. Of de talloze herfstvakanties in de Ardennen en de Eifel, met z'n memorabele en soms best wel linke fietstochtjes met onze nog zo jonge kinderen. En hoe hij destijds in Indonesië die prachtige rondtoer over Java, Bali en Lombok heeft georganiseerd samen met Geke, Joke en mij. Ook niet te vergeten de vele avondjes bij de open haard, genoeglijk ouwehoerend over dit en dat. En last but not least, de talloze zeiltochten samen met de mannetjes op het IJsselmeer, de Wadden en de Noordzee. Het water was niet echt zo zijn ding, maar hij genoot evengoed met volle teugen van het gedoe. En zo kan ik eigenlijk nog wel een poosje doorgaan met memoreren. Hoe kan het ook anders, ons repertoire van herinneringen is schier eindeloos, het is opgebouwd in de meer dan een halve eeuw dat we Charles hebben gekend.
Wat is genoemd is dus zomaar een willekeurige greep uit een enorm reservoir aan herinneringen. Ze trekken immer als een mooie droom aan het geestesoog van Joke en mij voorbij. Een mooie droom die niemand ons meer kan afnemen, maar waaraan jammer genoeg wel een eind gekomen is. Een eind dat ruim een jaar geleden reeds is ingeluid, maar waar we toen nog niet van wilden weten, Charles voorop! Het is een moeilijk jaar geweest, uiteraard in het bijzonder voor Charles zelf, maar ook voor allen die hem lief en dierbaar waren. Heen en weer geslingerd tussen sprankjes hoop en forse tegenslagen, vocht Charles zijn strijd voor het leven. Een leven dat hem tot ons grote verdriet niet langer was gegund. We kunnen nog slechts verwijlen bij zijn leven, en stilstaan bij zijn pieken van vreugde en pijn. Een groot gemis, het voelt alsof een stuk van onszelf gestorven is.
Anderzijds hebben we er alle vertrouwen in dat we de moed en kracht houden om door te gaan in de geest van Charles. Dat wensen we natuurlijk in het bijzonder ook Geke, kinderen en kleinkinderen toe. Dat we elkaar blijvend zullen aansporen om het mooie uit het leven te halen! Ik wil dit stukje dan ook graag besluiten met een kort gedichtje van Toon Hermans dat 'al wat sterft zal bloeien' heet, en gaat als volgt:
de bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen
en ied'reen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen
we zien ze vallen op de grond
en dan opnieuw weer groeien
zo heeft de aarde ons geleerd
dat ál wat sterft zal bloeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten