Het Noord-Veluws Museum in kunstenaarsdorp Nunspeet brengt ons regelmatig in contact met de schilderkunst die ruwweg tussen 1885 en 2000 op de Noord-Veluwe gemaakt werd. Exponenten in deze zijn kunstschilders als Ben Viegers (1886-1947), Arthur Briët (1867-1939), Jos Lussenburg (1889-1975), Chris ten Bruggen Kate (1920-2003), Willy Martens (1856-1927), Edzard Koning (1869-1954), Jan van Vuuren (1871-1941), Cor Vrendenberg (1911-1994) en Jaap Hiddink (1910-2000). Gisteren hebben we er werk van Chris ten Bruggen Kate gezien.
Chris ten Bruggen Kate bezocht na de Mulo in Utrecht een korte tijd de Zeevaartschool in Den Helder. Dat was kennelijk niet zijn ding, want in 1937 ging hij als 17-jarige in de leer bij de kunstschilder Hendrik Willem de Jong (1876-1950) in Nunspeet. Uiteindelijk vestigde Chris Ten Bruggen Kate zich permanent in Nunspeet. Hij is bekend geworden als kunstschilder, aquarellist en tekenaar van landschappen, figuurvoorstellingen en stillevens. Geïnspireerd door werk van o.a. Carel Willink (1900-1983) en Pyke Koch (1901-1991) wordt het latere werk van Chris gekenmerkt door een magisch realistische stijl. Verder werkte ten Bruggen Kate in Nunspeet onder andere met de Nunspeetse kunstschilders Jaap Hiddink, Jos Lussenburg en Cor Vrendenberg en gaf hij schilderlessen aan de Vrije Academie Nunspeet.
Maar als Chris van het magisch realisme maakte hij naam. Winterse landschappen vaak, met een vreemde geheimzinnige lichtval, sereen en stil. Geen levend wezen te bekennen, nergens beweging, enkel een haast desolate stilte die als een watten deken over het landschap hangt. En toch is de lucht geladen, de spanning spat van het doek. Gebiologeerd sta je te kijken, wie weet wordt de magie onverwacht verbroken door een plotselinge beweging. Gestileerde landschappen! Chris schijnt eens gezegd te hebben: Alles wat ik lelijk vind laat ik gewoon weg! Een leeg landschap is mooier en geeft ruimte voor sfeer. Een typering waar ik me wel in kan vinden. Hoe dan ook, ik vond het een prachtige expositie. Eén van de mooiere tentoonstellingen die ik de laatste tijd in musea gezien heb!
Wat mij overigens ook raakte, waren de zelfportretten van Chris en zijn vrouw Lenie, en de naaktstudies van Chris, waarbij zijn vrouw figureerde. Confronterend ook, de vergankelijkheid van de mens in beeld, opgaan, blinken en verzinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten