De jaarwisseling, vuurwerk, afscheid van het oude jaar, begroeting van het nieuwe jaar. Tijd van afsluiten, loslaten en opnieuw beginnen las ik ergens. Afsluiten, loslaten en opnieuw beginnen, klinkt poëtisch, wat houd het eigenlijk in? Is het dan meer dan simpelweg een jaar afsluiten, het volgens de hier gangbare jaartelling 2014e rondje om de Zon van moeder Aarde met de hele santenkraam, dat evenals alle jaren vóór 2014 precies 365,25 dagen heeft geduurd, zit er weer op. We laten het achter ons, en beginnen met z'n allen vrolijk aan een nieuwe ronde, het 2015e rondje om de Zon. (by the way, ons zonnestelsel is volgens Bartjens ca. 4,5 miljard jaar oud, moeder Aarde heeft er dus wel wat meer rondjes 'om de Zon' opzitten dan 2014) Maar goed, een simpelweg puur rationele duiding van een jaarwisseling, doet volgens mij afbreuk aan de symboliek. Daarom, een meer poëtische benadering is gewoon leuker, een beetje melancholisch terugblikken, en je verbazen over de tijd die zo snel gaat!
Het zeker binnen het christelijk deel van de natie bekende tobberige nieuwjaars-lied 'Uren, dagen, maanden, jaren' van Rhynvis Feith (1753-1824, zo ongeveer de uitvinder van het sentimentalisme in de Nederlandse literatuur) geeft wel aan hoe velen zich met de tijd en de schepper verhouden.
Uren, dagen, maanden, jaren
vliegen als een schaduw heen!
Ach, wij vinden waar wij staren,
niets bestendigs hier beneên!
Op de weg die wij betreden,
staat geen voetstap die beklijft.
Al het heden wordt verleden,
schoon 't ons toegerekend blijft.
Het hele lied, dat uit 6 coupletten bestaat, is een ode aan de schepper. Ode of niet, ik kan hier knap treurig van worden. Ik geloof niet, dus leef ik sowieso al op gespannen voet met de schepper, wie of wat dat ook zijn mag. Als ik dan lees tot welk soort tenenkrommend gezever de mens in staat is, hoewel het eerste couplet nog meevalt, wordt ik daar allesbehalve gelukkig van.
Trouwens over geluk gesproken, daar heeft Willem Wilmink (1936-2003) een prachtig gedichtje over geschreven dat 'Het menselijk geluk' heet. Het gaat als volgt:
De huur betaald.
De stoep geschuurd.
Een goeie visboer in de buurt.
Een meid die als ze naast je gaat,
loopt te zingen over straat.
Hoe simpel kan het zijn, maar van dit soort poëzie word ik gewoon heel blij. Ik ga dan ook mijn best doen om in het hele nieuwe jaar te leven in de geest van dit mooie kleine gedichtje!
3 opmerkingen:
Leuk stukje weer Evert. Eén kleine aantekening: Het feit dat het liedje van Feith stamt uit de tijd tussen 1753-1824, mag ik toch aannemen dat iederéén treurig en tenenkrommend dit leest vandaag. Het woord verhielden ipv verhouden lijkt mij in deze dan ook beter op z'n plaats ;-)
Janny, het is niet de tenenkrommende taalvorm, die uiteraard tijdsgebonden is, maar de strekking of inhoud die nu, maar ook in de tijd van Feith, veel voor- en tegenstanders kende! Daarom is 'verhouden' wel goed. Maar mogelijk spreek je t.o.v. de inhoud persoonlijk liever over 'verhielden'!
Uiteraard niet de taalvorm uit die tijd, maar wat het zeggen wil. Gezellige avond en tot morgen.
Een reactie posten