Gisteravond hebben we in A'dam in de stadsschouwburg 'The Fountainhead' gezien. (Zie als voorwerk mijn stukje 'klassieker uit 1943' van 15 juni j.l.) Een lange zit van halfacht tot kwart voor twaalf, inclusief pauze op een voor ons zo gedenkwaardige avond. Maar het was de moeite meer dan waard, geen moment hebben we ons verveeld. Van de Rabozaal, sinds 2009 de tweede theaterzaal in de stadsschouwburg, waren alle 500 zitplaatsen uitverkocht. Voordeel dat we de tickets in juni al gekocht hadden, was dat we op de tweede rij van voren voor ons gevoel soms tussen de acteurs zaten. Riant, geen detail ontging ons!
Ayn Rand schreef in 1943 ‘The Fountainhead’. Een verhaal over Howard Roark (door Ramsey Nasr), een jonge architect die na zijn afstuderen in de roaring twenties aan het werk gaat in New York. Hij heeft talent en een intrigerende kijk op de moderne architectuur. Hij is eigenwijs en verdomd het om betreffende zijn ontwerpen concessies te doen. Een manco dat hem door opdrachtgevers niet in dank wordt afgenomen. Hij is volgens deze lieden een onmogelijke figuur om mee samen te werken. Het gaat Howard Roark dan ook absoluut niet voor de wind. Opdrachten blijven uit of worden zelfs ingetrokken. Volgens de auteur van 'The Fountainhead' zijn er twee soorten mensen t.w. leiders en volgers. In dit verband mensen die creëren en mensen die daar op voort modderen. In 'The Fountainhead' zien we ene Peter Keating (door Aus Greidanus jr.) studiegenoot en voortmodderaar, en als zodanig dus een absolute tegenhanger van Howard Roark. Hij doet alles wat de opdrachtgevers van hem willen. Hij heeft nauwelijks een eigen inbreng, een typische volger, maar het levert hem in eerste instantie geen windeieren op.
Dominique Fracon (door Halina Reijn) een femme fatale, is in het stuk erg teleurgesteld door het volgzame gedrag van de mensen. Maar bij de onafhankelijke Howard Roark meent de kille Dominique Fracon een vorm van originaliteit en integriteit te bespeuren. Echter van liefde en passie tussen beide lieden is voorlopig nog geen sprake. Terwijl beiden op andere gebieden zo scherp zijn, speelt op dat gebied desinteresse en labiliteit een rol van betekenis.
Na de pauze deed projectontwikkelaar en opdrachtgever Gail Wynand (door Hans Kesting) zijn entree. Groots bracht hij de sfeer van Ayn Rand's 'The Fointainhead' in beeld. Er gebeurde teveel om in dit stukje verder in detail op in te gaan, maar ik vond het een feest om er bij te zijn. De slotscène van Ramsey Nasr was indrukwekkend, de zaal was al stil, maar nu kon je een speld horen vallen. Met een monoloog van zeker twee à drie minuten hield hij het publiek in de greep. Het thema van Ayn Rand's ‘The Fountainhead’, namelijk de strijd tussen individualisme en collectivisme, werd door hem nog eens even sterk uit de doeken gedaan, met een staande ovatie als gevolg. Toneelgroep Amsterdam bedankt, wat een avond!
1 opmerking:
mooi hoor!
Een reactie posten