Een foto, een geur, een bepaald muziekstuk of wat voor beleving dan ook, het doet er niet toe, maar soms wordt je door het één of het andere herinnert aan een bepaalde gemoedstoestand in je leven. Aan een gevoelsmoment die je je, hoe lang geleden dan ook, weer haarscherp voor de geest kan halen, en die je in de meeste gevallen weer even terug brengt naar de positieve geestesgesteldheid van het moment van toen.
De rust en verstilling die voor mij persoonlijk uitgaat van de zich eindeloos repeterende cadans van golven, de ruis van een bos, golvende duinlandschappen, bloemenzeeën of de 'Great Symphony' van Schubert, om maar wat te noemen, brengen me bijna altijd weer terug naar mooie momenten van weleer. Momenten van een haast meditatieve rust, die ik als tamelijk rusteloos type, koester en vaker zou willen ervaren. Ik kwam op het idee om dit stukje te schrijven door 'Spiegel im Spiegel', een stuk uit 1978 van de Estse componist Arvo Pärt (1935) dat ik gisteren weer eens hoorde in onderstaande opname. Ik zou het vaker moeten opzetten, want deze muziek brengt mij altijd weer in vaarwaters van balans, structuur en serene rust. Starend uit het venster, begeef ik me dan mijmerend over van alles en niks, in een tijdloze dimensie.
De enorme zeggingskracht die Arvo Pärt met 'Spiegel im Spiegel' bereikt vind ik fenomenaal. De sereniteit en eenvoud van dit stuk brengt de muziek terug tot de essentie. De stilte tussen de noten, muziek gemaakt door iemand die de kunst van het weglaten kennelijk als geen ander verstaat. Rustgevend, en altijd weer plezierig om naar te luisteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten