Een wandelingetje afgelopen zaterdag over de Ermelosche Heide even voor zonsondergang. Voor ons kennelijk een mooi moment om oude verhalen en herinneringen op te halen. Van die keer op die donkere kerstavond toen we daar met de auto vast zaten in de sneeuw, of die keer toen ik daar met m'n bijen stond voor de heidehoning, en de teken- en aquarelsessies op mooie zondagochtenden niet te vergeten. Maar één van de meest gedenkwaardige herinneringen die gisteravond boven kwam drijven was de vlucht van 'Der Kleine Uhu'. Zes weken had ik samen met m'n destijds tienjarige zoon aan dit Graupner-model van balsahout, papier en spanlak gewerkt. Eindelijk was ie klaar, een plaatje om te zien, en nou de lucht in. Op een mooie, voorjaarsavond togen we via de Postweg naar de Ermelosche Heide. Daar aangekomen stelden we de thermiek-begrenzer in middels het ingebouwde tijdmechaniekje, en werd het richtingsroer afgesteld. Als je dat naliet had je geen controle over de vliegbewegingen, aan radiobesturing met afstandbediening waren we toen nog niet toe. Na een aantal mislukte pogingen om het geval de lucht in te krijgen, begonnen we op een gegeven ogenblik te twijfelen over de juiste afstelling van het richtingsroer.
Kennelijk was daar inderdaad iets mis mee, want na uitschakeling van deze cruciale functie begon 'Der Kleine Uhu' zowaar te vliegen. En hoe, alsmaar recht uit en alsmaar hoger, we hebben nog een tijdje getracht te volgen, maar op een gegeven moment was onze kleine zwever a.h.w. in het heiige zwerk opgelost. Gedesillusioneerd hebben we in het verderop gelegen bos nog een tijdje lopen speuren, maar tevergeefs, ons leuke zwevertje hebben we nimmer terug gezien!
Lang geleden allemaal, van het Romeinse Marskamp waar we nu naar toe wandelden wisten we toen niets af. Mogelijk dat ze door legertanks tijdens oefeningen naar de ratsmodee gereden waren, maar op z'n minst zullen restanten van de aarden wallen destijds toch ook zichtbaar geweest moeten zijn, maar ik heb nooit gezien. Hoe dan ook, die rare schildwacht zat er vroeger sowieso niet.
Terug bij de auto zijn we door het bos via 'Boshuis Drie', de Sprielderweg en de Prins Hendrikweg naar Putten gereden. En ja toen moesten we natuurlijk ook even langs ons oude huis aan de Lariksstraat (zie mijn stukje 'architectuur' van 16 december 2009) en via de Harderwijkerstraat en de Voorthuizerstraat een kijkje nemen bij de aloude Da Costaschool. Gezien de staat van verloedering was die zo te zien al lang niet meer als zodanig in gebruik. En natuurlijk, ook hier werden weer oude koeien uit de sloot gehaald.
Daarna hebben we ook nog even stil gestaan bij het op 1 oktober 1949 door koningin Juliana onthulde monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de razzia in Putten op 2 oktober 1944. Aan het eind van ons nostalgisch rondje in Putten en omgeving, deelde E ons en passant nog even mee dat we nu door zijn voormalige folderwijkje reden, en dat de containers waarin hij z'n handel soms stiekem dumpte als hij sneller klaar wilde zijn daar en daar stonden!
1 opmerking:
Dat was een mooie tijd! Leuk geschreven!
Een reactie posten