Rijksmuseum

Begin jaren zestig reed ik op een mooie zaterdag met J achterop m'n bromfiets van de Noord-West Veluwe naar het Rijksmuseum in Amsterdam. Jonge honden waren we, voor een eindje brommen draaiden we onze hand niet om. Het enige wat ik tot dan toe zo'n beetje aan schilderkunst had meegekregen was Rembrandt van Rijn en Johannes Vermeer, die konden pas schilderen, en natuurlijk Jan Steen niet te vergeten! Oude meesters dus uit de 17e eeuw, daarbij vergeleken was dat geklieder en gepriegel van moderne schilders als Karel Appel en Piet Mondriaan klinkklare onzin! Braaf en tamelijk onbelast met kennis aan de wereld van de kunst, stonden we ons op die zaterdagmiddag dan ook aan 'De Nachtwacht' van Rembrandt en 'Het Melkmeisje' van Vermeer te vergapen. Dat was toen, in de jaren daarna hebben J en ik de kunst in al haar disciplines gelukkig heel anders leren zien en interpreteren. Uiteraard hebben we tijdens dat lange leerproces ook het Rijksmuseum nog menig maal bezocht. In gedachten was ik dan soms nog wel eens even terug bij die eerste keer daar, nu alweer een halve eeuw geleden.

De lange rijen tijdens de heropening afgelopen zaterdag konden ons gestolen worden, we wachten wel een paar dagen tot de druk een beetje van de ketel is. Maar eergisteren, drie dagen na de heropening, vonden we dat we lang genoeg hadden gewacht. Het zonnetje en het zicht op de fraaie gevel van het Rijks, bracht ons tijdens de korte wandeling vanuit de parkeergarage onder het museumplein al een beetje in feeststemming. En we kregen nog meer plezier, toen we merkten dat we de rijen wachtenden achter ons konden laten, omdat we een museumjaarkaart hadden. We begonnen onze tour met een kopje koffie op het nieuwe binnenplein, we keken onze ogen uit want dit hadden we eerder nooit gezien. Dat je bijvoorbeeld vanaf het terras op het binnenplein gewoon de fietsers door het museum ziet sjezen, briljant!



Over de details is zo te zien goed nagedacht in het nieuwe Rijksmuseum. Het fraaie interieur oogt helemaal ten dienste van de kunst. Topstukken die in alle zalen goed uitkomen in een haast volmaakte harmonie, een lust voor het oog. Het is volgens mij geen verkeerde beslissing van Rijksgebouwendienst geweest, om de Spaanse architecten Antonio Cruz (Sevilla, 1948) en Antonio Ortiz (Sevilla, 1947) destijds de opdracht te geven voor het ontwerp. Eén van de grootste ingrepen van beide ontwerpers is het toegankelijk maken en verbouwen van de binnenhoven geweest, zie bovenstaand filmpje. Daarmee heeft het museum een metamorfose ondergaan die ik nauwelijks voor mogelijk had gehouden, grandioos!

Het Rijksmuseum in Amsterdam onderging in tien jaar de grootste verbouwing en restauratie in zijn geschiedenis. Het gebouw van architect Pierre Cuypers (1827-1921) dat omstreeks 1885 werd opgeleverd is een uniek historisch monument. De aanpassingen aan de eisen van de tijd mochten daarom geen afbreuk doen aan het oorspronkelijke ontwerp. En dat is volgens mij goed gelukt! We hebben j.l. dinsdag weliswaar maar de helft van het gebouw en de tentoongestelde kunstcollecties gezien, maar dat gaan we op termijn wel een keer goed maken!