familiefilm

Al een aantal jaren gaan we tijdens de kerstvakantie een keertje met onze kleinkinderen op stap. Deze keer zijn we 's middags met z'n allen naar de Meerpaal gereden in Dronten, waar we in de NOVON zaal de Nederlandse jeugdfilm Dolfje Weerwolfje hebben gezien. Mijn angst dat we met ons clubje, in leeftijd variërend tussen bijna tien en ruim vijftien jaar, al eigenlijk niet meer tot de doelgroep van deze film zouden behoren bleek ongegrond. Unaniem verkondigden ze na afloop erg te hebben genoten van de film, al was hij misschien af en toe wat kinderachtig volgens de oudsten. Een gevoel en beoordeling, die we als hun mecenas op deze middag wel konden delen.

Dolfje Weerwolje is de verfilming van een boek van Paul van Loon. Leuk gedaan, maar nogal tweeslachtig in opvattingen. Ik las ergens, dat het grootste euvel van de film de dubbelzinnige moraal is. Dolfje krijgt enerzijds te horen dat niemand gewoon is en dat het oké is om anders te zijn – maar dan wel alleen als je bovengemiddelde dingen kunt (lees: als snelste in de touwen klimt of het hardste terugbijt). Anderzijds wordt hem geruststellend te kennen gegeven dat hij eigenlijk best wel normaal is. Die tweeslachtigheid is illustratief voor de hele film, die wel erg hengelt naar de gunst van het publiek: anders zijn mag, maar binnen aaibare kaders. En daar ben ik het helemaal mee eens.

De pannenkoeken na afloop gingen er ondanks de forse porties genuttigde popcorn en cola tijdens de film nog goed in. Ik denk niet dat ze dat te vaak doen, anders zouden ze er ongetwijfeld minder afgetraind uitzien lijk mij. Maar na de pannekoeken had iedereen het even gehad, er kon niets meer bij in. Ons voorstel om het toetje dan maar even uit te stellen, viel dan ook in goede aarde. Maar toen we een uurtje later weer thuis waren ging het ijs- en slagroomtoetje er toch weer in als koek!

Het was een gezellig achternamiddagje daar in Dronten.