Een paar weken terug waren we sinds lange tijd weer eens in het Stedelijk Museum in Amsterdam. (Zie m'n stukje 'rondom een lunchconcert' van 2 november j.l.) De grote monumentale trap in het oude gedeelte roept bij mij altijd herinneringen op aan BEWTH, het bewegingstheater dat zich in 2005 heeft opgeheven, na 40 jaar te hebben bestaan. De mensen van BEWTH speelden altijd op locatie, architectuur en de menselijke beweging daarin was hun ding. Ze brachten de menselijke reacties op de ruimtelijke vormgeving in beeld. Als zodanig heb ik de groep begin jaren zeventig ook een keer zien stunten op en nabij de grote trap in het Stedelijk. Omdat het voormij ook een studieprojectje was, heb ik er destijds foto's van gemaakt, die ik kennelijk ben kwijtgeraakt. Maar wat ik tot m'n verrassing nog wel in de oude doos aantrof was mijn collegekaart uit die tijd. En ineens stond mij ook de metamorfose weer voor ogen die wij, architectuurstudenten, de hoge benedenzaal in de Academie van Bouwkunst hadden doen ondergaan.
Binnen het kader van de opleiding kreeg ons studiegroepje (zeven studenten) het verzoek om fysiek iets met de ruimte van de hoge zaal te doen en het te motiveren. Geïnspireerd door o.a. BEWTH gingen we voortvarend aan de slag. Vanuit alle hoeken en gaten in het gebouw, werd los meubilair en weet ik allemaal niet wat aangesleept. In no time was de hoge benedenzaal veranderd in een soort van pakhuis, waarin het meubilair her en der tot aan het plafond stond opgestapeld. Halsbrekende toeren moesten er worden uitgehaald om het allemaal zover te krijgen. Vervolgens werd de ruimte vanuit alle hoeken en niveau's bekeken en beredeneerd. Ik zie me daar nog zo mijn ruimtelijke beleving verwoorden, zittend bovenop gestapeld meubilair met m'n hoofd praktisch tegen het plafond. Enfin we hebben het allemaal overleefd, en het is, zoals blijkt nog blijven hangen ook in m'n bovenkamer. Dat je op vele manieren op een ruimte kan reageren, wisten we natuurlijk wel, dat hadden we o.a. bij BEWTH wel gezien. Maar dat het vervolgens ook nog mogelijk is, er een hele tijd behoorlijk slap over te ouwehoeren, hebben we toen in de hoge benedenzaal een beetje geleerd!
Eind jaren negentig hebben we in de destijds in aanbouw zijnde Passenger Terminal aan het IJ, de voorstelling 'Atom Tattoo' gezien van de Dogtroep. Het gezelschap dat zijn bestaansrecht in de periode van 1975 tot 2008 ook al zo succesvol ontleende aan locatietheater. Ook voor hun was de reactie op de architectuur van de speelplekken en het daar aanwezige publiek het belangrijkste uitgangspunt van de voorstelling. Maar ook nog bestaande gezelschappen als het in 1985 opgerichte Hollandia en het Vis-à-Vis, dat onlangs nog het 20 jarig jubileum vierde, worden beschouwd als fakkeldragers voor deze theatervorm. En theaterfestivals als 'De Boulevard' in 's-Hertogenbosch en het 'Oerol' op Terschelling, schijnen wat deze vorm betreft nog altijd belangrijke internationale ijkpunten te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten