survival

Nadat we allemaal gezongen hadden voor de jarige oma J, en nadat we de thee met gebak en het aperitief met hapjes met genoegen naar binnen hadden gewerkt, werd de ratjetoeachtige lading succesvol afgedekt met een stevige laag door J zelfgemaakte erwtensoep, roggebrood en houthakkersspek. Goed voer in deze kouwe tijden zal ik maar zeggen, en zeker goed voor onze gezamelijke wandeling naar het theater. Glibberend en glijdend kwam de hele meute, dertien man sterk, nog ruimschoots op tijd aan voor de voorstelling van de musical 'Hoe overleef ik mijn eerste zoen?' naar een boek van Francine Oomen. En even later hadden we allemaal onze plek in het reeds overvolle theater ingenomen, en mocht wat ons betrof ook hier het feest beginnen.

Het leek of de theatertechnici, meneer R (Jan Elbertse) en zijn stagiair Thomas (Job Bovelander) nog niet helemaal klaar waren met de opbouw van het decor. Maar dat was pure vormgeving, de aanloop van de voorstelling. Op een gegeven moment pakte meneer R het script erbij en begon de voorstelling over de problemen van de puberteit en alles wat daarbij komt kijken echt. De problemen in het stuk van de dertienjarige hoofdrolspeelster Rosa (Roos van Erkel), die in het begin heel verrassend vanuit het publiek in de zaal, achter na gezeten door haar stiefvader het podium op kwam, stapelen zich op. Als zovele tieners was ze erg op zoek naar zichzelf, wat sowieso al genoeg ellende kan opleveren. Maar toen moest ze ook nog met haar zwangere moeder (Tine Joustra) en haar bemoeizuchtige stiefvader (Has Drijver) van Den Bosch meeverhuizen naar Groningen. Daar werd ze voor het eerst in haar leventje verliefd, wat ook weer allerlei sores opleverde. Hoe gaat nou eigenlijk zo'n eerste zoen, en hoe weet je nou eigenlijk dat je verliefdheid echt is? Tot overmaat van ramp was het ook nog een jongen die haar belazerde, en alsmaar geld van haar wilde hebben voor zijn drugsverslaving. Maar gelukkig had ze wel vrienden en vriendinnen waar ze met haar problemen terecht kon en ze met hun kon delen!

De tienerdametjes in ons gezelschap vonden het stuk wel leuk hoorde ik na afloop, de mannetjes vonden het echter allemaal een beetje lang duren. Misschien, of wel zeker denk ik, waren we er met de twee jongsten van rond de negen jaar net even tevroeg bij. Zelf heb ik me weer eens behoorlijk geërgerd aan de belabberde zaalakoestiek van 'Theater Harderwijk'. Hele passages waren voor mij, en niet alleen voor mij weet ik, praktisch onverstaanbaar waardoor er uiteraard veel glans van de humoristische musical de mist in ging. Ergerlijk, het wordt echt tijd dat daar verandering in komt. Maar voorlopig zullen we ons hier in Harderwijk toch nog een poosje met dit aftandse theater moeten zien te redden heb ik begrepen, het zij zo. Evengoed een mooie avond gehad met z'n allen. Maar het was nog niet voorbij, want toen we weer thuis waren hebben we Sven Kramer op de Olympische Winterspelen in Vancouver ook nog goud zien halen op de vijf kilometer, en dat was ook mooi!