Eva

Elf jaar geleden alweer dat Eva werd geboren, dinsdag 12 mei 1998 aan het begin van de avond. Joke, Christa en ik zaten aan tafel te praten en een beetje te eten. Een groot deel van de dag al zaten we in spanning te wachten op een berichtje van Simone of Wilco. Vandaag was Simone in Blaricum naar het Gooi-Noord ziekenhuis gegaan om daar te bevallen van haar eerste kindje. De controles tijdens de zwangerschap hadden weliswaar geen aanleiding gegeven tot extra spanning of bezorgdheid, maar het is en blijft natuurlijk wel een geboorte. Er valt toch altijd iets van je af als alles weer achter de rug is, en goed is!

We zaten nog aan tafel toen de telefoon ging. Daar zal je het dan hebben! Wilco aan de lijn, we hadden er een kleindochter bij gekregen. Maar aan zijn stem hoorde ik al dat alles niet in orde was. Helemaal niet zelfs, met Simone ging het wel weer wat beter nu, maar het was een behoorlijk zware bevalling geweest, verkeerde ligging dat soort dingen. Maar het ergste was dat het kindje allerlei lichamelijke afwijkingen had en na de geboorte ook gelijk al moest worden gereanimeerd!
Hoe kan dat nou? Waar zijn al die controles tijdens de zwangerschap eigenlijk goed voor geweest? Dat hadden ze toch moeten kunnen zien!? Vragen, en nog eens vragen!

We zijn gelijk in de auto gestapt en naar Blaricum gereden. Verwarring en verdriet alom. Het kindje moest zo spoedig mogelijk naar een gespecialiseerd ziekenhuis. In het dichtst bijgelegen AMC in Amsterdam hadden ze op zo'n korte termijn geen plaats, al evenmin in het UMC in Utrecht. Alleen het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam kon op dat moment uitkomst bieden, een eindje rijden dus. Het was dan ook al voorbij middernacht toen we daar met de hele stoet arriveerden. Eva, die daar net voor ons per ambulance was aangekomen, lag inmiddels al op de intensive care. En wij, Wilco, Simone en de ouders van Wilco bleven verloren en een beetje van slag achter in het kamertje, waar Simone en Wilco de komende tijd in het ziekenhuis zouden verblijven.
We hebben nog een poosje over de gebeurtenissen zitten napraten, je zoekt op zo'n moment toch een beetje steun bij elkaar, maar veel meer konden we daar natuurlijk ook niet doen. Het was al ver na middernacht toen we eindelijk weer thuis waren in Harderwijk waar we, ondanks alle emoties maar doodmoe van de hele dag, toch nog als een blok in slaap gevallen zijn.



De andere dag maar ook in de hele week daarna reden we vaak naar Rotterdam, om Simone en Wilco een hart onder de riem te steken en om Eva te zien natuurlijk, die verbonden aan allerlei slangen en apparaten in een soort couveuse lag. Het zag er niet goed uit! Eén keer heb ik heel even haar oogjes open gezien, gelukkig had ik toen net het fototoestel paraat. Een moment dacht ik even dat het de goede kant op zou gaan, maar dat was van korte duur. Langzaam maar zeker die week drong bij iedereen het besef wel door, dat Eva kunstmatig in leven gehouden werd. Van zich zelf had ze geen levenskracht, die was gewoon nihil. Het kon zo niet langer! Dinsdag 19 mei, een week na dat ze geboren was, is ze gestorven in de armen van haar moeder, vrij van slangen en andere ongemakken. We mochten haar meenemen naar het kamertje waar Simone en Wilco de hele week al geslapen hadden. Daar is ze met iedereen om haar heen, gewassen en mooi aangekleed door Simone en Wilco. Een verwerkings- en afscheidsritueel dat volgens mij niet beter had gekund!

De dagen erna moesten er uiteraard van allerlei dingen geregeld worden. In die grote Pontiac Transport die we destijds hadden, hebben we later die week Eva samen met Simone en Wilco, zelf van Rotterdam naar het crematorium in Lelystad gereden. Een bevreemdende en beetje bizarre tocht eigenlijk, maar toch ook wel weer goed!
De aula zat tijdens de crematieplechtigheid op zaterdag 23 mei helemaal vol, warmte, veel vrienden en familie. Er werd gesproken en er werden gedichten voorgedragen. En ja, toen kwam dan toch het onvermijdelijke moment dat het kleine kistje wegzakte in de vloer. Het was voorbij, einde althans van een bewogen en emotionele week!

Op 21 november van datzelfde jaar zijn we met z'n allen nog een keer naar Rotterdam gereden, naar een Herdenkingsbijeenkomst in het Sophia Kinderziekenhuis. Daar werden de namen genoemd van de kinderen die in dat jaar dezelfde weg gegaan waren als onze kleine Eva. Andere kinderen, broertjes en zusjes maakten daar tijdens de bijeenkomst tekeningen die aan het eind van de bijeenkomst werden opgelaten boven het Sophia Kinderziekenhuis, vastgebonden aan honderden kleurige ballonnen, langzaam oplossend in het heiige zwerk. En er was ook een moment van stilte, maar daarna werd er toch ook weer muziek gemaakt, want zo is het leven nou eenmaal. Het gaat alsmaar door!
Op de uitnodiging voor deze bijeenkomst stond ook: Achter de tranen van verdriet schuilt de glimlach der herinnering!