Vanmorgen zag ik vanuit onze tuin de kinderen op de Vrijeschool tegenover ons het feest van de fiere Pinksterblom vieren. Allemaal in het wit gestoken zongen en dansten ze met veel plezier om een meiboom met zwierige veelkleurige linten en slingers, die ze op het speelplein hadden opgesteld. De tekst van wat ze zongen kon ik niet echt goed verstaan, maar ik meende de wijs van 'Hier is onze fiere Pinksterblom' te horen.
Hier is onze fiere Pinksterblom
en ik wou hem zo graag eens wezen!
Met haar groene kransen op het hoofd
en met haar klinkende bellen.
Recht is recht, en krom is krom,
belief je wat te geven voor de fiere Pinksterblom?
Want de fiere Pinksterblom moet voortgaan.
Het feest rond de meiboom of ook wel Pinksterboom genoemd, is al eeuwen oud. De boom als middelpunt van de wereld, een as met zijn wortels in de onderwereld en zijn kroon tot in de hemel, opgesierd met slingers van papier. In de folklore werd met veel ceremonie en plezier tijdens Pinksteren een ongehuwd meisje tot Pinksterblom gekozen. Pinksteren werd dan ook het feest van de liefde genoemd!
Een vrolijk gebeuren waar de christenen weer eens een eigen draai aan hebben weten te geven. Vele oude z.g. heidense gebruiken zijn door hen effectief omzeep geholpen, niets was immers heilig voor hun behalve hun eigen God, de God van de christenen. Maar het Pinksterfeest, ofwel het feest van de liefde is in tegenstelling tot allerlei andere heidense feesten toch ook voor de christenen blijven bestaan. De uitstorting van de Heilige Geest is voor hen namelijk een daad van liefde door en van hun God geworden. Zo'n liefdevolle God hebben ze volgens mij dan ook wel hard nodig, die christenen!
Want gisteren hebben we in het Groninger Museum de tentoonstelling CUBA! gezien, kunst en geschiedenis van 1868 tot heden. Er hing daar ook een schilderij uit 1930 van ene Augusto García Menocal uit Havana. Een realistisch geschilderde voorstelling van een Indiaanse heiden vastgebonden op de brandstapel. Daar om heen een aantal Spaanse monniken of priesters en conquistadores, en op de achtergrond de ongerepte jungle van Cuba. Vlak voordat de fik erin zou gaan, vroegen de geestelijken de arme Indiaan of hij zich nog wilde bekeren, want dan kwam hij tenminste nog in de hemel. Ja, ja, zo zijn ze dan zo af en toe ook wel weer, die christenen! De Indiaan, Hatuey geheten, (want het is een historische gebeurtenis uit 1512) vroeg vervolgens of zij en de blanke soldaten daar dan ook naar toe zouden gaan. Toen hij daarop een bevestigend antwoordt kreeg van de geestelijken, antwoordde de Indiaan 'O, als jullie er ook zijn, dan wil ik niet naar de hemel gaan' Klasse, dat was nogeens een kerel, hij werd dan ook beschouwd als de eerste vrijheidsheld van Cuba. Uiteraard was er in het museum nog veel meer over Cuba te zien, veel foto's vooral maar ook schilderijen, postes en van allerlei gebruiksvoorwerpen, het gaf een boeiend en interessant totaalbeeld van de geschiedenis en de ontwikkelingen daar.
Verder hebben we in het Groninger Museum ook nog prachtig gemanipuleerde onderwater foto's van Daniëlle Kwaaitaal (Bussum, 1964) gezien van het vrouwelijk lichaam 'Whispering Waters' genaamd. En ook hebben we daar de expositie 'Het absolute, het heldere' gezien, een tentoonstelling van constructivistische schilderijen van Wobbe Alkema (1900-1984). Het was alles bij elkaar genomen wel weer een aardig dagje gisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten