Zwerven

Eigenlijk was het beter weer voor een terrasje dan voor een film in de Catharinakapel. Toch kozen we gistermiddag voor het laatste. 'Into the Wild' een film uit 2007, 140 minuten lang, geregiseerd door Sean Penn en gebaseerd op het gelijknamige boek van Jon Krakauer. Deze schreef het boek in 1996 n.a.v. de gevonden dagboekaantekeningen in 1992 van de jonge zwerver en avonturier Christopher Johnson (Chris) McCandless (1968-1992).

Bij tijd en wijle wil ik ook wel eens vluchten en gaan zwerven, en wie niet eigenlijk? Weg met mijn zeilbootje, in m'n eentje voor lange tijd de zee op! Weg uit deze opgewonden maatschappij met z'n blauwe brieven, betuttelingen en voorgeprogrammeerde denkbeelden, weg van het gezeik van alledag.
En toch doe ik het niet! Waarom eigenlijk niet? Waarschijnlijk omdat ik het, als het puntje bij het paaltje komt, in m'n eentje althans niet echt wil. Omdat ik toch teveel hecht aan mijn naasten en mijn vrienden, ik vind het uiteindelijk wel gezellig zo. En gelukkige momenten met iemand delen is ook leuker dan ze in je eentje te beleven!

Maar de jonge Chris McCandless (in de film gespeeld door Emile Hirsch) had daar allemaal geen boodschap aan. Hij hield zijn aangepaste leventje voor gezien, toen hij in 1990, op 23 jarige leeftijd aan de Emory University cum laude was afgestudeerd in geschiedenis en culturele antropologie. Al zijn spaargeld gaf hij weg aan een goed doel, en zonder afscheid te nemen van zijn ouders waar hij een nogal complexe relatie mee had, en zijn enige zus, vertrok hij. Aanvankelijk nog in z'n oude auto, maar al snel zwierf hij lopend en liftend door de Verenigde Staten onder z'n nieuwe zelfgekozen naam Alexander Supertramp.



Prachtige mensen komt hij tegen onderweg, maar hij hecht zich aan niemand. Zijn enige doel is alleen te zijn in de ongerepte wildernis van Alaska. Uiteindelijk komt hij daar dan ook terecht, en vind hij een onderkomen in een oude roestige bus die daar ergens staat als vluchtonderkomen voor jagers. Het gaat een tijdje goed met hem daar, maar van de mooie ongerepte natuur alleen kan je niet leven, en al helemaal niet zonder ervaring. Gelijdelijk aan raakt hij dan ook ondervoed en verzwakt, om zijn broek nog op te houden moet hij zijn riem steeds meer innemen. Na een hoop getob besluit hij terug tegaan naar de bewoonde wereld en (mogelijk) zijn familie. Maar als hij dan zijn weg versperd vind door de gezwollen wild kolkende rivier, gaat hij maar weer terug naar zijn bus. Hij gaat erbij liggen, koortsige visioenen, en voordat hij in coma raakt, ziet hij in trance de voortjakkerende wolken door het dakraam langzaam veranderen in een rondwervelend spiraalvormig gat in het zwerk, alles komt bijeen en wordt hem duidelijk. Maar jammergenoeg wel te laat!

Chris McCandless heeft zijn jeugdige onbezonnenheid met de dood moeten bekopen. Een aantal weken later werd zijn stoffelijk overschot in de bus door jagers gevonden.