Away from Her is een erg ontroerende film waarin de ziekte Alzheimer centraal staat. Tot nog toe heb ik gelukkig deze ziekte in mijn naaste omgeving niet ervaren, maar dat het verloop van het ziekteproces wreed is was mij wel bekend. Het verlies van herinneringen en liefde, is immers in feite het verlies van het leven, terwijl de persoon in kwestie fysiek nog gewoon onder ons is.
De Canadese film uit 2006 hebben we gisteravond in de Catharinakapel gezien. Een treurige film, de rollen worden door de acteurs zo inlevend goed gespeelt, dat het bij vlagen te hartverscheurend is om naar te kijken. De hoofdrolspelers in de film Julie Christie (Fiona) en Gordon Pinsent (Grant), spelen een ouder echtpaar dat al ruim veertig jaar getrouwd is.
Als ze na een tochtje langlaufen thuis gezellig gegeten hebben, openbaren zich bij Fiona tijdens het afwassen de eerste symptomen van de ziekte als ze de afgedroogde koekepan opbergt in de koelkast. Ze loopt daarna beschaamd de keuken uit. Daarna gaat het snel, ze wil haar man met haar problemen niet tot last zijn, en laat zich ondanks een tegenstribbelende Grant al in een vroeg stadium van de ziekte opnemen in een verzorgingshuis!
Als Grant haar daar na de gewenningsperiode van een maand komt opzoeken, heeft ze al moeite hem te herkennen. Bovendien is ze tot overmaat van ramp voor Grant, in het verzorgingshuis ook nog erg gehecht geraakt aan een mannelijke medepatiënt. De echtgenote van deze patiënt haalt haar man daarom weg uit het verzorgingshuis, waarop Fiona helemaal depressief wordt. Onverbloemd wordt er afgestevent op een schrijnend einde.
De centrale vraag in de film blijft, wie er nu het meest onder de situatie te lijden heeft: Fiona of Grant?
Zoals gezegd een treurige film dat wel, maar door het fantastische acteerwerk van de cast een prachtige film over de facetten van het leven. Niet voor niets hebben ze er veel prijzen mee gewonnen.
2 opmerkingen:
Hoi Evert,
Mijn vader is zwaar dementerent af en toe heeft hij een heldere bui en lijkt zich dan te beseffen wat er met hem aan de hand is. Een tijd geleden zei hij "Het is zo eng iedere keer als ik een hoek om kom kom ik in een wereld die ik helemaal niet ken".
Mijn vader heeft dit allemaal nooit gewild.
Hij is vaak zo ver weg in zijn eigen wereld en dat is heel schreinend om te zien, geeft geen reaktie op iets dat doet zeer heel zeer. Het ergste is dat je niet weet wat er in hem omgaat, hoe hij het voelt, je kan er alleen maar zijn.
Fonneke
Dag Fonneke,
Acceptatie van het feit, dat door de ziekte de persoonlijkheid van jou vader aan het verdwijnen is, moet voor jou al een moeilijk te verteren proces zijn.
Dat je vader bij vlagen beseft wat er met hem aan de hand is, maakt het ook moeilijk voor hemzelf. Dat beleef je mee, en dat maakt het extra pijnlijk! Was het allemaal maar helder, maar dat is het niet, of misschien moet ik zeggen, nog niet! Je kan niets doen, je kan er inderdaad alleen maar af en toe zijn!
Ik hoop voor jou en je vader, dat zich ondanks alles, nog momenten van herkenning, en misschien zelfs een beetje plezier zullen voor doen. Sterkte, en hou je haaks!
Evert
Een reactie posten