CAMR

Vorige week kreeg ik de NOTICE OF RACE voor de 14e CAMR thuis gestuurd, een zeilrace die dit jaar op zaterdag 12 juli van start gaat. Sinds ik een keer aan de race heb meegedaan, zit ik bij de organisatie in het systeem en krijg ik de stukken voor de race, die om de twee jaar wordt gehouden, automatisch toegestuurd.

CAMR is een zeilrace van Lauwersoog naar Stavern in Noorwegen nabij Larvik, hemelsbreed een afstand van 360 nm, maar door het ronden van boei EF/B in de route voor de grote vaart, verrassende stroomeffecten in het Skagerrak en laveren, mag je er rustig 50 à 60 nm bij optellen. De Colin Archer Memorial Race is, zoals de naam aangeeft, vernoemd naar Colin Archer, een befaamde ontwerper en bouwer van sterke en zeewaardige schepen. Het poolschip FRAM van Amundsen was een speciaal ontwerp van zijn hand. Ik heb het schip gezien in het scheepvaart museum van Oslo, zeer de moeite waard.

Volgens de internationale bijzondere bepalingen van het Offshore Racing Council, afgekort ORC, is de wedstrijd geclassificeerd in categorie 2, d.w.z. de wedstrijd staat open voor deelnemers in de klassen ORC-club, IRC, Multihulls en ongemeten schepen. Tot deze laatste categorie behoorden wij in de 11e race van 2002.

De startschoten werden afgevuurd (er werd gestart in vier groepen tussen 12.00 en 12.30 uur) door het boordkanon van een tank van het leger. Wij waren met de "Swing" in startgroep twee ingedeeld. De start was een kleurrijk tafereel, bijna 120 schepen opweg naar de eerste boei onder spinaker, halfwinder of bollejan. Maar na ongeveer een mijl of zeven moesten we kruisen door de geul, en werd de halfwinder vervangen door een fok. Na de traffic line te zijn overgestoken, was de EF-B ton ruim te bezeilen. Rond een uur of tien 's avonds hadden we de ton achter ons liggen, en konden we de schoten aanhalen. Na een wachtschema voor de nacht van drie uur voor ons drieën te hebben ingesteld, zeilden we met een gangetje van 5 à 6 knopen scherp aan de wind noordwaarts. Natuurlijk moesten we een meer oostelijke koers aanhouden, minstens 25º, richting Hanstholm op de noordwestelijke punt van Denemarken, maar dan moesten we kruisen, en daar wilden we in dit stadium van de wedstrijd nog niet aan denken. Ons devies was, eerst maar eens zover mogelijk noord zien te komen. Maar in de loop van de nacht begon dat plan door regen en wegvallende wind heel anders uit te pakken.

De zondag was een drijfpartij midden in de duitse bocht, niet of nauwelijks een zuchtje wind was ons deel. Lekker rustig natuurlijk, maar knap vervelend als je de motor niet mag gebruiken, want dan ben je natuurlijk uit de wedstrijd. Ook maandag was het drijven, af en toe een zuchtje, maar het was ook zo weer voorbij. Voordeel van deze ellende was natuurlijk wel, dat je lekker relax in de kuip kon zitten ouwehoeren en we heerlijke maaltijden konden klaarmaken, de makrelen die we vingen smaakten dan ook verrukkelijk. Ook kregen we een kanjer van een geep aan de haak, die we met veel moeite binnenboord wisten te krijgen. Maar het feit dat de geep, nadat ik hem met veel beleid en zorg had geslacht, in een onbewaakt ogenblik door het jongste bemanningslid bijna met pan en al over boord werd gekieperd, had alles met de onwetendheid te maken over de bereiding van deze soort, erg jammer. Hij was nogal geschrokken van de blauwgroene kleur van de graten.

Op dinsdag hadden we in het Skagerrak even een goede wind. In een rechte lijn gingen we richting Stavern, zo blij waren we. Stom natuurlijk, we waren nog zo gewaarschuwd, we kregen volop met de tegenstroom langs de zuidoostkust van Noorwegen te maken. Bovendien viel de wind weer weg, op een gegeven moment voeren we met de finish in zicht door de stroming een tijdje achteruit. We konden de neiging om de motor in te schakelen maar nauwelijks onderdrukken, frustrerend, we hadden gewoon eerder en vooral beter na moeten denken. Er stond max. 110 uur voor deze wedstrijd, wij gingen na 110 uur en 18 minuten over de finish! 'Did not finish' heet het dan in zeilwedstrijden. Met de vermelding DNF Larvik, max time, kwamen we in de boeken van de wedstrijdorganisatie terecht. Niet iets om trots op te zijn, maar waarom zou je ûberhaupt trots zijn. Toch waren we blij dat er nog heel wat meer deelnemers waren in deze race, waar we onze treurige gevoelens mee konden delen. En last but not least, al hadden we er in de race niet veel van gebakken, over één ding waren we het met z'n drieën eens: het was evengoed een mooie toertocht.