New York

Gisteren 11 september was het 5 jaar geleden dat er vliegtuigen in de 2 torens van het World Trade Center vlogen. Het feit werd wereldwijd herdacht, alle gebeurtenissen van die dag kwamen weer even scherp op het netvlies. Het moment van toen ik het op de radio hoorde staat me nog glashelder voor de geest. Ik had een paar weken daarvoor een mooie opdracht gekregen voor een groot studioproject in Lelystad, en had me juist voorgenomen eens flink met het ontwerp aan de gang te gaan. Maar van werken is het die dag niet meer gekomen, het grootste gedeelte van de dag heb ik samen met Joke en Christa voor de tv doorgebracht.
De instorttende torens bezorgden me een onbeschrijfelijk gevoel, een gevoel van apathie maar ook van woede, wie en wat zit hier achter, wie doet zo iets.

Toen wij in het vroege voorjaar van 1992 Christa en Brend opzochten in Amerika, woonden ze in Stratford, een klein plaatsje in New Jersey en in de buurt van Medford, een vliegveldje op ca. 150 km van New York. Christa liep voor haar opleiding stage bij een bedrijf in Philadelphia, en Brend vloog voor zijn opleiding rond in de regio New Jersey en omstreken.
Op een mooie namiddag hebben we een vliegtuigje gehuurd, een Piper Warrior II van Northeast Aviation, om met z,n viertjes van Medford naar New York te vliegen. Brend aan de stuurknuppel, ik er naast en Christa en Joke op de achterbank. Eenmaal in de lucht werd na een grote bocht te hebben genomen, koers gezet richting New York. Een mooi landschap met een prachtig meanderende Delaware River gleed vredig onder ons door.
Onderweg, ergens in de buurt van Trenton, op een stille landingsstrip moesten we een min of meer noodgedwongen tussenlanding maken. De deur aan mijn kant sloot niet goed af waardoor het tochtte en floot als een gek in de cockpit. De deur moest daarom even flink hard dicht getrokken worden, en zoiets doe je natuurlijk niet in de lucht.

Na een klein uurtje vliegen doemde New York aan de horizon op. Vanuit het zuidoosten vliegend over de prachtige Verrazano Narrows Bridge en de Hudson River naderden we Manhattan. De ondergaande zon zette de glazen gevels van de gebouwen op Manhattan in een gouden gloed. Vliegend langs de Twin Towers van het WTC, zagen we de schaduw van ons eigen vliegtuigje ergens halverwege de hoogte in de enorme gevels weerspiegeld. Prachtig!
Even verder, met een grote boog over de Hudson River vliegend, begonnen we aan onze terugtocht naar Medford. Gevangen in de laatste zonnestralen van de dag, gleed het Vrijheidsbeeld op Liberty Island aan rechterzijde onder ons door. Even verderop werd de avondsfeer luister bijgezet door steeds meer lichtjes, die onder ons verschenen in het donker wordende landschap.

Een klein weekje later hebben Christa, Joke en ik de de tocht naar New York, nu vanuit Stratford per auto herhaald. Vanuit ons Hotel Days Inn in New York City 440 West 57th street was alles in Manhattan in principe op loopafstand, maar de metro is er natuurlijk niet voor niets en wel zo gemakkelijk.
Toen ik boven op één van Twin Towers stond, zag ik een klein 4 persoons vliegtuigje over de Hudson River onder ons langs vliegen. Een klein weekje eerder vlogen wij daar ook zo, alleen wij vlogen in de prachtige sfeer van de ondergaande zon, nu was het midden op de dag, toch weer anders.
Natuurlijk hebben we ook op het Empire State Building gestaan, en op nog veel meer plekken in New York die er toe doen. Om er maar een paar te noemen, Museum of Modern Art, Carnegie Hall, Wall Street, Central Park, Guggenheim Museum, al stonden we bij de laatste jammer genoeg wel voor een gesloten deur vanwege verbouwingswerkzaamheden.
New York heb ik ervaren als een verfrissende stad met een overweldigende dynamiek. Een vitaliteit die overslaat en in je gaat zitten, je voelt je jonger en senang! Klinkt een beetje euforisch misschien, maar het was ook een déjà vu, van meer grote steden die ik heb bezocht ken ik dat gevoel. Ook in Amsterdam, een stad die ik zo langzamerhand goed heb leren kennen, ervaar ik deze gevoelens nog regelmatig. Een merkwaardig maar prachtig fenomeen eigenlijk, plekken die je helemaal niet kent of in ieder geval niet goed kent, dat die je toch zo'n goed gevoel kunnen geven.

Op de tv hoorde ik van Twan Huys dat New York, 5 jaar na de aanslag waarbij ongeveer 3000 mensen een plotselinge en bizarre dood vonden door de instorttende Twin Towers, er ondanks het nog steeds aanwezige litteken Ground Zero weer aardig bovenop is. Alles bruist weer van levenslust en toekomstverwachting. Ik geloof hem op z'n woord!