Schokland, altijd weer boeiend.

Je hoort verhalen van wetenschappers over zeespiegelstijgingen die van een dusdanig niveau kunnen zijn, dat ze hier in de toekomst met geen dijk meer te beteugelen zijn. Daar moest ik gisteren even aan denken toen we op de licht glooiende landrug van Schokland een wandeling maakten. Schokland, het z.g. verloren eiland in de vlakke Noordoostpolder, zal dan voor het helemaal onder water verdwijnt, voor een tijdje weer een echt eiland zijn en geen verloren! 

Maar voorlopig is het gelukkig nog lang niet zover. En laten we hopen dat het ook nooit zover komt, en genieten van wat het nu is. En dat hebben we gisteren gedaan. Om te beginnen van de expositie 'Zuiderzeegezichten' van kunstschilder Anthonie Pieter Schotel (1890-1958) in de pastorie van het pittoreske waterstaatskerkje aldaar uit 1834. 

Een leuke wandeling, na de lunch op het terras van museumrestaurant Schokland, was onze tweede actie daar. We kennen de routes daar inmiddels als de spreekwoordelijke broekzak, maar ze blijven altijd weer boeien. De rust en stilte in de natuur, het weidse landschap, heerlijk. En het is tenslotte elk jaargetij weer anders!