Kasteel 'De Koolmeeshof'

In mijn stukje 'Het voorjaar in de lucht' van 23 februari 2019 maakte ik voor het eerst gewag over ons nestkastje Kasteel 'De Koolmeeshof'. In 'gekraakt door Boomhommels' van 12 mei 2019 schreef ik hoe de koolmezen werden verdreven door de hommels en in mijn stukje Spookkasteel 'De Koolmeeshof' van 3 juli 2019 had ik het over 4 dode koolmeesjes. Met de gedachte dat de misère wel eens aan de plek kon liggen, heb ik daarom Kasteel 'De Koolmeeshof' verplaatst naar een andere locatie in de tuin, dat overigens vorig jaar nog geen soelaas bood. En zelfs tot op de dag van heden zagen we maar weinig activiteit in en om Kasteel 'De Koolmeeshof'. Mijn verbazing was, na vanmorgen de kap te hebben gelicht, dan ook groot toen ik een mooi nestje met 8 eitjes aantrof, en ik het vrouwtje even later door de poort naar binnen zag gaan. Prachtig, ben benieuwd hoe het deze keer zal aflopen.

over eenzaamheid, veerkracht en zelfontdekking

Ongeveer zeventien jaar geleden nam de inmiddels vijftigjarige Tamsin Calidas het besluit om samen met haar toenmalige man het hippe maar drukke stadsleven dat ze leiden in de Londense wijk Notting Hill, te verruilen voor een leven op een klein Schots eilandje in de Hebriden. Verweg van de onrust en het jachtige bestaan, staat ze daar als schapenfokker een rustig en idyllisch beeld voor ogen. Maar dat pakt al vrij snel heel anders uit, het leven daar blijkt allerminst idyllisch. Het één na het andere probleem krijgen ze te verwerken, en hun huwelijk loopt op de klippen waardoor Calidas alleen en eenzaam op het eiland achterblijft. Ze ziet het amper nog zitten daar, maar veerkracht en zelfontdekking helpen haar uiteindelijk door de moeilijke periode heen. 

De meeste, zo niet alle mensen ondervinden in hun leven wel eens moeilijke perioden, perioden waarin ze het niet zo meer zien zitten. 'Ik ben een eiland' is de titel van Calidas boek, maar zijn we niet allemaal een eiland? Staan we niet allemaal voor de uitdaging om het leven in goede en slechte tijden te omarmen? Uitdagingen ontlopen is zinloos, want ze blijven bestaan, je moet er mee leren omgaan. 'Ik ben een eiland' is een verhaal over de veerkracht van een mens, die na praktisch alles te hebben verloren weer opkrabbelt. Kortom een prachtig boek!

Een lekker streekdrankje.

Al nippend aan een heerlijke Calvados genoten we voor ons tentje van het mooie uitzicht op Le Mont-Saint-Michel. Dubbel genieten dus van het schilderachtige getijdeneilandje voor de kust in de baai aan de monding van de Couesnon, even ten westen vam het departement Calvados in de regio Normandië. De fles Calvados, streekdrank daar bij uitstek, hadden we in de buurt gekocht bij een appelboer. En om de Calvados te leren appreciëren, leek het ons wijs om de proefsessie voor ons tentje, die we een beetje in de buurt van de boomgaard hadden opgeslagen, voort te zetten. Dat ging zo goed, dat we de fles met z'n tweetjes aan het eind van de middag soldaat hadden. Het nadeel was, dat we verder nergens meer aan toegekomen zijn. 

Het is jaren geleden, en inmiddels heb ik Calvados allang leren appreciëren, maar toch denk ik nog vaak aan die eerste kennismaking met dit heerlijke streekdrankje, daar voor ons tentje met dat mooie uitzicht op Le Mont-Saint-Michel. Zo passeerde de gedenkwaardige proefsessie ook gisteravond weer even de revue, toen we met z'n vieren een bres van niveau sloegen in een fles Boulard Grand Solage Pays d'Auge Calvados. Ach ja, het was gezellig en dan gaat zoiets als vanzelf!

'How will we live together?'

Gisteren is de 17e Architectuur Biënnale in Venetië geopend voor het publiek. Daarbij is in opdracht van 'Het Nieuwe Instituut' (museum voor architectuur, design en digitale cultuur, en platform voor creatieve industrie in Rotterdam) het Nederlandse Rietveldpaviljoen in de Giardini Della Biennale de komende maanden vertegenwoordigd middels de bijdrage 'Who is We?'. De bijdrage is samengesteld door Francien van Westrenen. Ze reageert hiermee op het centrale thema van de 17e editie, die de titel 'How will we live together?' meekreeg. 'Hoe gaan we samenwonen?', we hebben volgens de aangestelde curator van deze editie t.w. de Libanese architect en hoogleraar Hashim Sarkis (1964) een nieuw ruimtelijk contract nodig in de context van groeiende politieke scheidslijnen en groeiende economische ongelijkheden. Hij roept architecten op om ruimtes voor te stellen waarin we royaal kunnen samenleven.

'Who is We?' richt zich dan ook op toekomstige samenlevingsvormen, waarbij mensen uit alle lagen van de bevolking en met verschillende achtergronden naast elkaar leven. Met deze bijdrage richten architect Afaina de Jong en kunstenaar Debra Solomon zich vooral op dat wat volgens hen bij stedenbouw en opvattingen over ruimte tot dusver buiten beeld is gebleven.

over slaapmatrasjes gesproken

We brengen per etmaal ongeveer een derde deel slapend door, wie 90 jaar oud wordt heeft ongeveer 30 jaar geslapen zou je kunnen zeggen. Een goeie slaapplek is daarom best belangrijk, vooral het matras. Die heb je in zoveel soorten en maten, dat je bij wijze van spreken door de bomen het bos niet meer ziet als je die moet vervangen. Om maar wat te noemen, je hebt matrassen voor zijslapers, rugslapers of buikslapers in pocketvering-, traagschuim-, koudschuim-, latex-, polyether- of geluitvoering. Lastig kiezen voor iemand die zo ongeveer staand nog kan slapen. 

Maar het is gelukt al moest ik, toen de zware 24 cm dikke pocketveringmatrassen, vacuüm gedecimeerd tot een dikte van een paar cm, in opgerolde toestand thuis werden bezorgd, sterk denken aan de eenvoudige en vederlichte slaap(carrie)matjes van slechts 1 cm dik foam, die we vroeger tijdens onze backpackvakanties in de Alpen, eveneens in opgerolde vorm op onze rugzak meedroegen. En daar sliepen we toen ook prima op, al moet ik eerlijkheidshalve ook wel toegeven dat de meningen daarover soms behoorlijk verdeeld waren.

licht esoterische denkbeelden

'Hoe nauwkeuriger je de tijd meet, hoe sneller het heelal zal sterven' schreef de Nederlandse sterrenkundige en wetenschapsjournalist George van Hal (Leiden, 1980). Dit n.a.v. een artikel over een opmerkelijk onderzoek van enkele fysici, dat hij gelezen had in het vakblad Physical Review X. Intrigerend, middels een experiment hadden ze kunnen aantonen dat de enigszins esoterische grootheid entropie (toenemende maat van wanorde, of afname van bruikbare energie bij alles wat wij doen) bij nauwkeuriger meten van tijd nog sneller toeneemt. Als de entropie dan uiteindelijk zijn maximum heeft bereikt, valt elk proces in de kosmos stil en is het over en uit met alles. Het ultieme kosmisch lot, waarin geen hart meer klopt en geen ster meer straalt!

Jammer, maar 'Aan alles komt eens een eind' schreef ik op 15/12'19 in mijn blog n.a.v. een artikel van diezelfde George van Hal, waarin hij het einde van het leven, het universum en alles beschreef. Hij noemde daarin vier scenario’s hoe het één en ander zich zou kunnen voltrekken t.w. Einde 1: Het Grote Bevriezen; Einde 2: De Grote Scheur; Einde 3: De Grote Krak en Einde 4: De Grote Slurp. Maar de geruststellende gedachte was toen ook al, dat het één en ander waarschijnlijk nog miljarden jaren op zich zou laten wachten. Het naderen van het maximum van de enigszins esoterische grootheid entropie laat volgens Bartjens ook nog wel even op zich wachten. Fysici schatten nog een overweldigende miljoen googol jaar in voor het zover is, een 1 met 106 nullen! Ik maak mij dan voorlopig ook geen zorgen, daarom Carpe Diem!

Een Hollander op blote voeten.

Vanmorgen las ik in de krant dat de 34 jarige Zeeuw en Afghanistan-veteraan Anton Nootenboom in Australië bekend staat als 'The Barefoot Dutchman'. Als je met blote voeten de grond raakt, krijg je energie, en ga je je volgens hem beter voelen. Hij loopt op zijn blote voeten langs de Australische oostkust van Cairns naar zijn woonplaats Sydney, een tocht van 2600 km die hij in ca. 100 dagen wil afleggen. Dit om geld een aandacht te vragen om de 'mentale gezondheid' van mannen te bevorderen, want dat schijnt gezien het grote aantal probleemgevallen onder mannen hoog nodig te zijn. Maar dan moet kennelijk bij de meeste mannen wel eerst het taboe, dat rond een hulpvraag hangt worden geslecht. 

Ik moest denken toen ik dit las aan de lange strandwandelingen op blote voeten, heerlijk. Maar ik moest ook denken aan die keer lang geleden, toen ik als 17 jarige adolescent met een stel vrienden in Oostenrijk een bergwandeling maakte op blote voeten. Ook prachtig maar niet heus, elk kiezelsteentje, hoe minuscuul ook, probeerde ik op het laatst te vermijden. En elk plukje gras of mos benutte ik even voor wat verlichting van de ellende. Van de omgeving zag ik maar weinig, het enige wat mij interesseerde was de halve vierkante meter grond pal voor m'n voeten. Hoezo beter voelen, ik kreeg er alles behalve meer energie van. Het was een wandeling van hooguit 15 km, maar wat was ik blij dat ik er was. Dat was eens maar nooit meer! 

Daarom petje af voor 'The Barefoot Dutchman' die 100 dagen lang elke dag minimaal 26 km moet lopen. Voor een goed doel, dat is mooi, maar wel in een gebied waar behalve scherpe kiezelsteentjes, het ook stikt van giftige spinnen en slangen.

Strijd om de macht.

De rust op en om Jersey, dat prachtige Kanaaleiland onder de rook van de Bretonse kust, is voorlopig weer even weergekeerd. Maar spannend was het afgelopen week wel toen Franse en Britse vissers het met elkaar aan de stok kregen. De marines van beide landen kwamen er zelfs even aan te pas. En ergens op Jersey stond een halve gare met een steek op zijn hoofd vanaf een rots te knallen met een antiek geweer. De Brexit heeft in deze regio de gemoederen kennelijk behoorlijk verhit. Er is een ware strijd ontstaan over wie in het visgebiedje rondom Jersey de macht heeft. 

Cartoonist Bas van der Schot (1970) ziet zelfs paralellen met de Hoekse en Kabeljauwse twisten, die zich in de lage landen afspeelde tussen 1350 en 1490. Een strijd om de macht in Zuid-Holland, Zeeland en Utrecht, tussen de aanhang van Willem V, de Kabeljauwen genoemd en Margaretha, gesteund door de plattelandsadel, die de Hoeken werden genoemd. Niks nieuws onder de zon, zal van der Schot hebben gedacht toen hij zijn cartoon voor de Volkskrant tekende. Wel met twee zwaar bewapende vliegdekschepen, heel imposant. Deze machtstrijd zal naar alle waarschijnlijkheid niet zes generaties lang duren. Alhoewel, je weet het maar nooit, de geschiedenis heeft ons wel geleerd dat we behoorlijk hardleers zijn!

de zin van het leven

Altijd lachen met wijsneus Baltus en zielknijper Sigmund. Over de eeuwenoude vraag 'wat de zin van het leven is' wordt tot op de dag van heden gefilosofeerd. Het heeft tot nu toe een schat aan wijsheden en grappige of motiverende citaten opgeleverd, maar een unaniem antwoord zal er denk ik nooit komen. De één vindt het antwoord in zichzelf middels het nastreven van zelfontplooing en geluk. Anderen vinden zingeving in anderen door deze te helpen een bijdrage te leveren aan de samenleving. Weer anderen geloven in God en doen alles in het leven om hem te dienen. En er zijn mensen die denken dat het leven louter toeval is en volkomen zinloos, of zingen zelfs dat het leven volkomen kut is. Luister maar naar de liedjes van de in maart j.l. overleden tekstschrijver en liedjeszanger Jeroen van Merwijk of van Hans Teeuwen of Veldhuis & Kemper. 

Maar hoe dan ook, een unaniem antwoord op de eeuwenoude vraag 'wat de zin van het leven is' zat er niet tussen. Tot aan vandaag, eureka riep wijsneus Baltus vanmorgen in zijn warme bedje, ik weet het! Wel een beetje jammer voor hem, dat Sigmund dat gelijk alweer nuanceerde.

Muziek, een verbindende factor!

Muziek maken verbindt mensen met elkaar, ongeacht niveau, in welk opzicht dan ook. Dat heb ik reeds van jongs af aan ervaren. Door die ellendige corona misère verkeren we momenteel een beetje in een muzikale malaise, maar het einde is volgens Bartjens eindelijk in zicht. En daar verheug ik mij nu al zeer op!

Iconen van Zaltbommel

Opweg naar Ad en Will naderden we Zaltbommel gisteren over de A2 in een mix van zonneschijn, buien en prachtige heldere wolkenluchten. Zo zie ik het zwerk niet vaak, wat een beleving, een oneindige licht- en helderheid die zich gevoelsmatig in mijn hoofd voortzette. Ik moest denken aan het gedicht 'De moeder de vrouw' van Martinus Nijhoff (1894-1953), toen ik de harpen van de in 1996 geopende en naar hem vernoemde tuibrug zog opdoemen. Daarin wordt behalve de (oude)brug ook de wijdse oneindigheid van het landschap genoemd. Maar ook de toren van 15e eeuwse Sint Maartenskerk, dat andere icoon van Zaltbommel zal ik maar zeggen, speelt een prominente rol in de beleving van het rivierenlandschap hier. Beide iconen accentueren a.h.w. de ruimtelijke beleving in en nabij het eeuwenoude vestingstadje aan de Waal.