eerbetoon aan het bruine café

In het verleden, zeg maar in mijn Amsterdamse periode, frequenteerde ik vaak een bruine kroeg met een bezoekje. Samen met studiegenoten, vrienden en collega's kenden we tientallen bruine café's in de binnenstad. Tijdens mijn studietijd kwamen we vaak in café 't Hooischip nabij de Blauwbrug en de Academie van Bouwkunst. Later kwam ik regelmatig in café's als 'de Doffer' in de Runstraat, café 'de Eland', 'de Pieper' en 'van Puffelen' aan de Prinsengracht, café 'de Pels' in de Huidenstraat, café 'de Looier' aan de Looiersgracht, café 'Hoppe' aan het Spui, literair café 'de Engelbewaarder' aan de Kloveniersburgwal, café 'het Gebed' in het Gebed zonder End, café 'Welling' achter het Concertgebouw, café 'Hegeraad' aan de Noordermarkt en nog meer, maar voor nu laat ik het hier maar even bij. Voornamelijk in café 'Hegeraad', een authentiek Jordaans stamkroegje met nog perzische kleedjes op de tafels, komen we met een stel oude vrienden, het z.g. 'Herenleed' clubje, nog vrij regelmatig samen.

Ik kwam eigenlijk tot mijn ontboezemingen over ruim twintig jaar cafébezoek in onze hoofdstad door het boekje 'Volledige vergunning' van Midas Dekkers. Bioloog Dekkers stelt dat de mens eigenlijk een soort holbewoner is. Mensen voelen zich het lekkerst als ze met z'n allen in een gezellig hol zitten, met getemperd licht. We hadden de lamp nog niet uitgevonden of we vonden de schemerlamp uit. Als je wilt weten wat mensen gelukkig maakt, moet je volgens hem kijken naar wat gelukkige mensen doen. Die hebben niet alleen thuis een gezellig holletje gebouwd, maar zitten ook vaker dan gemiddeld in een bruin café, waar ze een soort vrede met het leven hebben ontdekt. Troost is volgens Midas Dekkers de belangrijkste functie van het café, het is een zalfje voor het aardse tranendal waarin wij verkeren.

Ietwat gechargeerde opvattingen van Midas Dekkers, denk ik, maar ik ga daarin toch een heel eind met hem mee. Want wat is er nou mooier dan met vrienden een pikketanisje pikken in een sfeervol bruin café!