Mediastad, tuinstad of villadorp wordt de grootste plaats in het Gooi vaak genoemd. En terecht lijkt mij, ik heb Hilversum tijdens mijn NOS periode aardig leren kennen. Je kan deze plaats met al die omroepbedrijven sowieso een mediastad noemen, en vanwege het relatief grote aantal tuinen en villa's lijkt mij de benaming tuinstad of villadorp ook wel oké. Afgelopen woensdag hebben we daar in Museum Hilversum twee, qua opzet vrij matige tentoonstellingen gezien t.w. 'Hilversum #Mediakunst' en 'Weer toekomst'.
De tentoonstelling 'Hilversum #Mediakunst' van de kunstenaars Aldith Hunkar, Anne-Mari Ahola, Anna Visser, Bob Brobbel, Eric Blom, Erik Fliek en Vincent van der Geest stond in het teken van kunst op het snijvlak van beeldende kunst, technologie en video. Ze hadden alle zeven een eigen verhaal over ons en vandaag. Ze reflecteerden met hun veelzijdige werken en installaties op het leven en de omgeving. De thema’s en technieken waren vaak nauw verbonden met de Hilversumse identiteit t.w. wonen in het groen, mediastad met alle bijbehorende actualiteiten en de bijzondere architectuur. Een expositie eigenlijk over de dynamiek in hedendaagse veranderingen.
De op Wereldvluchtelingendag j.l. 20 juni door prinses Beatrix geopende tentoonstelling 'Weer toekomst' was van een geheel andere orde. Een foto-expositie van 'Fotograaf des Vaderlands' Ahmet Polat over de integratie van vluchtelingen door studie en werk. Vluchtelingen die in Nederland zijn, worden vaak neergezet als hulpbehoevende mensen. Soms terecht misschien, maar meestal niet. De expositie 'Weer toekomst' laat middels foto's zien hoe hard vluchtelingen werken aan hun toekomst en proberen volwaardig deel uit te maken van de samenleving waarin ze terecht zijn gekomen. Ze leren de taal, volgen onderwijs en werken hard. Kortom een positief verhaal!
Omdat beide tentoonstellingen ons eerlijk gezegd tegenvielen, hadden we het vrij snel gezien in Museum Hilversum. Het was lekker weer, dus dachten we kom, laten we naar Loosdrecht rijden. Gaan we lunchen aan de Vuntusplas en herinneringen ophalen uit de prehistorie, toen onze relatie nog maagdelijk en pril was. Echter nauwelijks onderweg besloten we te gaan lunchen in brasserie 'Zonnestraal'. Een kijkje bij het gerestaureerde voormalige sanatoriumcomplex uit eind jaren twintig van de vorige eeuw leek ons interessanter bij nader inzien. Een prachtig complex van architect Jan Duiker (1890-1935), in samenwerking met Bernard Bijvoet (1889-1979) en constructeur Jan Gerko Wiebenga (1886-1974), destijds qua ontwerp zijn tijd ver vooruit. Gebouwd in beton met ragfijne raamstijlen en veel glas, een evenwicht in materiaalgebruik, functionaliteit en een heldere compositie in wit en lichtblauw. 'Het nieuwe bouwen', de relatie met de vrije en bosrijke omgeving, geoptimaliseerd in het ontwerp, moest ervoor zorgen dat de tuberculose patiënten weer zo snel mogelijk beter zouden worden. Landgoed 'Zonnestraal' beslaat circa 120 hectare, en ligt in het Loosdrechtse Bos. Het complex is een officiële kandidaat voor de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Behalve congres-, vergader- en evenementen centrum heeft het complex deels ook nog steeds een medische functie. Een mooi complex in een mooi gebied, we hebben daar met veel plezier een tijdje rond gewandeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten