voile avec le 'Bon Vivant'

Zoals het wel vaker gaat met zeilplannen werden ze ook deze keer ad hoc gewijzigd. De bedoeling was om met z'n viertjes t.w. schipper en schippersvrouw N en J en de opstappers J en ondergetekende E (vanaf de Sixhaven) met de 'Bon Vivant', een stevige Emka 36 vanaf de Ketelhaven naar Great Yarmouth, Lowerstoft of Woolverstone te zeilen. Maar toen we j.l. vrijdag de pieren van IJmuiden rond 13.00 uur achter ons lieten, was Aeolus ons kennelijk niet helemaal goed gezind. Met een stevige zuidwester, variërend van 6 tot 7 Bft. liet hij ons al snel weten dat we hem serieus dienden te nemen. Niet dat we dat niet deden, maar we waren op dat moment nog wel van mening dat hij ons op korte termijn een beetje gunstiger gezind zou worden.

Bovendien zijn golfbewegingen vóór havenmonden altijd heftiger en vooral warriger dan verder op zee, en helemaal bij stroom tegen wind, zoals op dat moment het geval was. Het was ca. 3 uur vóór HW in Hoek van Holland en dan loopt er bij IJmuiden een stroom van 0,5 tot 0,8 kts langs de kust van noord naar zuid. Niet veel, maar toch goed voor een wrede en steile golfslag. Enfin, na een uurtje of wat stampen tegen wind en golven in, besloten we de steven toch maar noordwaarts te wenden. En met de high aspect als trekker vlogen we vervolgens comfortabel met een rif in het grootzeil op ruime koers richting Texel. Aanvankelijk nog met een beetje stroom tegen, maar later kregen we die ook nog mee. Een eindje voor het Schulpengat werd de koers in toenemende mate meer vóórdewinds, reden voor ons om het grootzeil maar te strijken. Maar met de genua erbij zeilden we in de hoge deining weer comfortabel verder, ook al hadden we deze niet uitgeboomd. En zo doken we min of meer passaatzeilend het Marsdiep in, en werd de high aspect alvast neergehaald. En toen we rond 20.00 uur in de haven van Oudeschild lagen afgemeerd, hebben we ons in restaurant 'De Compagnie' maar eens lekker laten verwennen.


Ons plan was de andere dag via de Texelstroom, het Scheurrak en de Oude Vlie naar het Inschot te zeilen, om vervolgens via de Blauwe Slenk en de Pollendam naar Harlingen te varen. Een mooie probleemloze vaarroute over het wad mits i.v.m. het tij rekening wordt gehouden met de diepgang in de Oude Vlie in de Paardenhoek. Rond 12.30 uur, ruim een uur na HW in Harlingen, lieten we de haven van Oudeschild achter ons. Wederom stroom tegen wind, al was die wel afgenomen tot ca. 5 Bft. Na in het Scheurrak nabij ton SO10 de HP33 nogeens grondig te hebben bestudeerd, werd het duidelijk dat we met onze diepgang van rond de 1,70 meter nu niet door de Oude Vlie moesten gaan. (Leuk of niet, op een getijdewater als de Wadden met al zijn wantijen en zandbanken moet je op de klok letten) Terug op de Texelstroom gingen we vervolgens via de Doove Balg richting Kornwerderzand. Ze hadden ons daar kennelijk verwacht, want we hoefden praktisch niet te wachten voor de brug en de sluis. Dat heb ik daar vaak zat anders meegemaakt.


Op de genua stoven we vervolgens over het IJsselmeer met halve wind naar Hindeloopen. De Hylperhaven lag jammer genoeg vol, dan de grote jachthaven maar. Toen we bij de benzinepomp even naast een ander schip wilden afmeren om ons te melden, werd ons op niet mis te verstane wijze te verstaan gegeven, dat dat niet op prijs gesteld werd. Terwijl ze hun mooie scheepje nota bene vol met fenders hadden hangen. Wat een patserige lapzwansen kom je af en toe toch tegen in dat mooie watersportwereldje, over goed zeemanschap gesproken! Enfin gauw vergeten maar weer. Nadat we heerlijk aan boord gegeten hadden, zijn we in de regen nog even Hindeloopen ingewandeld, en hebben we in café de Brabander nog een pikketanisje genomen. En zo tegen middernacht lagen we met z'n allen denk ik wel op één oor.

Toen we na het ontbijt zondagochtend de motor hadden gestart, hield die het na enkele minuten al voor gezien. De eerste prognose van de schipper was brandstofprobleem. Voortvarend werd het ene na het andere onderdeel van de motor gedemonteerd en gecontroleerd. Er werd brandstof heen en weer gepompt en er werd geroken en geproefd. Conclusie water in de diesel! De boosdoener bleek de ontluchtingsslang van de dieseltank te zijn die onder helling vol zeewater gelopen was. Nadat het water na langdurig pompen en starten tot een minimum was beperkt, sloeg de motor eindelijk weer aan, eerst nog wat sputterend, maar allengs beter. En op een gegeven ogenblik liep alles weer als een naaimachientje, we konden vertrekken. Bij Stavoren werd de genua uitgerold, en met een stevige min of meer aan de windse koers zeilden we zo op ons dooie gemak voorbij het Vrouwezand in een rechte lijn richting Urk en Ketelbrug, alwaar we voor een opening een kwartiertje moesten wachten. Een uurtje later meerden we af aan de langssteiger in Ketelhaven, waar we door de dames A en G werden begroet. Einde van een prachtig zeiltochtje rond Noord-Holland.