windstreken II

In vervolg op 'windstreken I', mijn eerste stukje van j.l. 3 oktober over het verbouwde Scheepvaartmuseum in A'dam, was ik afgelopen dinsdag samen met J en m'n zus G en brother-in-law C daadwerkelijk in het museum. Alhoewel op de heenreis een akkefietje aan het begin van de wisselstrook nabij Muiden bijna roet in het eten had gegooid. Slechts door keihard te remmen, het was echt een noodstop, had ik op het nippertje weten te voorkomen dat we door toedoen van een pirouetterende medeweggebruiker enkele auto's vóór ons, al nabij Muiden zouden zijn gestrand.

Over de spectaculaire glazen overkapping van de binnenplaats heb ik het in Windstreken I uitvoerig gehad. Maar nu ik de kap, met in het midden de kompasroos en z'n 32 windstreken met eigen ogen gezien en ervaren heb, kan ik alleen maar beamen dat daarover toen geen woord teveel gezegd is. Die is echt indrukwekkend!

Een voor het oog minder saillant detail misschien, maar wel van cruciaal belang is de geluidsabsorberende vloer van de binnenplaats. Die zou zonder dempende vloer door de harde glazen overkapping een nagalm hebben van ruim 12 seconden. Niemand zou elkaar dan nog kunnen verstaan. De vloer van ruim 1150 m2, bestaat uit 2300 betonnen tegels van 60 bij 60 cm op een metalen frame. Elke tegel is verdeeld in 16, met natuursteen beklede vierkantjes van ca. 15 bij 15 cm, met daartussen deels open hogehakvriendelijke voegen (max. 5 mm) die het geluid a.h.w. laten ontsnappen. En om te grote geluidsreflectie te voorkomen, is onder de vierkantjes een luchtspouw en geluidabsorberend materiaal aangebracht. En eventueel vocht en vuil dat door de naden onder de tegels terecht komt wordt afgevoerd. Het resultaat van deze vloer is een alleszins acceptabele nagalmtijd op binnenplaats 'Het Open Pleyn' van slechts 3,3 seconden!
LBP Sight, het ingenieursbureau uit Nieuwegein die de unieke akoestische vloer heeft ontwikkeld, is daarmee dit jaar uitgeroepen als winnaar van de ingenieursprijs 'De Vernufteling'. (Een prijs van ingenieursvereniging KIVI NIRIA, tijdschrift De ingenieur en branchorganisatie ONRI.) Tot zoverre iets over de techniek.



Wij begonnen onze rondgang door het museum met de attractie 'De Zeereis', een volgens de brochure spannend virtueel avontuur op zee. Hoezo spannend? Ik ben eigenlijk alleen maar nieuwsgierig geworden naar de chaoten die deze attractie bedacht hebben en er vorm aan gegeven hebben. Het hele avontuur begon met een gezamelijk en tamelijk lachwekkend roeioefeningetje. Vervolgens banjerden we met de hele meute door een aantal zaaltjes heen, waarbij rondom een scala aan beelden van van alles en nog wat op de wanden werd geprojecteerd. Ik kon er geen touw aan vastknopen en wist niet waar ik het eerst of het laatst moest kijken. Bovendien ging het één en ander ook nog gepaard met een hoop herrie, ontploffingen, geschreeuw, gejammer, geklaag en onverstaanbare dialogen en kreten. Ik kon in de hele z.g. Zeereis niet of nauwelijks een verhaal of samenhang ontdekken. Een lukrake attractie met een overdaad aan virtueel geweld en technisch kunnen, meer was het niet. In mijn beleving een regelrechte miskleun! Een mening, die ook na het klapstuk aan het eind van de zeereis overeind bleef, toen we onszelf zagen roeien, maar nu in een echte sloep over het IJ richting Scheepvaartmuseum.
Maar goed, laat ik ophouden me zo negatief te uiten over De Zeereis, want mogelijk vinden kinderen de warrig gebrachte boodschap die het over ons maritiem verleden uiteraard wel een beetje in zich heeft, wel leuk en begrijpelijk, dat zou zo maar kunnen.

Het Scheepvaartmuseum is voor 58 miljoen euro verbouwingskosten een mooi gebouw geworden, ik kan niet anders zeggen. Maar ook een gebouw dat qua sfeer totaal is veranderd. Eerlijk gezegd viel het mij tegen. Ik ken het museum en de sfeer nog goed van vóór de verbouwing, maar daar is niets of weinig meer van over. Vroeger was het een gebouw waarin je op elke verdieping lekker kon rond dwalen over de oude krakende eikenhouten vloeren. Een gebouw met een scheepse sfeer zal ik maar zeggen, je rook a.h.w. de VOC en nog veel meer van ons maritieme verleden!
Nu is het een mooi en een beetje modern doch vrij kaal en sfeerloos expositiegebouw geworden. Veel loze ruimte naar mijn gevoel, en minder museumstukken. En de routing is ook vrij omslachtig, want toen we naar een andere afdeling wilde, moesten we steeds eerst weer terug naar de centrale binnenplaats.

Maar we hebben ondanks de tegenvallers, of misschien moet ik maar zeggen mijn tegenvallers, in het museum evengoed een leuk en onderhoudend middagje gehad. Eerlijk gezegd denk ik dat zo'n rigoureuze verandering als het Scheepvaartmuseum heeft ondergaan, ook niet in één keer perfect kan zijn. En wie weet krijgen ze daar wel meer kritieken te verwerken van bezoekers en doen ze er mogelijk wat mee, we zullen zien. Over het restaurant had ik trouwens niets te klagen, het was er tijdens de lunch gezellig, en de bediening was goed en het eten ook!