kruiend ijs

Bij Lemmer links af de N359 op richting Balk. Maar daar zullen we niet komen, want we willen kruiend ijs zien, dus zoeken we een route die ons zo dicht mogelijk langs het IJsselmeer zal voeren. Bij de rotonde in de buurt van Sondel en Wikel slaan we dan ook wederom links af, richting Nijemirdum en Oudemirdum. Een prachtige route door een winters en verstild, glooiend landschap, dat me geografisch gezien vaak aan het Zuid-Engelse landschap doet denken, al is het wel een stukje kleinschaliger.

Ik vraag aan m'n moeder die achter me zit, of ze het nog wel leuk vindt wat we aan het doen zijn. Een overbodige vraag zie ik in het achteruitkijkspiegeltje, ze geniet zichtbaar! Wie had dat vier maanden geleden, toen ze die beroerte kreeg, nog kunnen denken. Goed, fysiek gaat het nu, zeker met die rollator, allemaal wat minder en ze is vrij snel moe, maar verder doet ze toch weer aardig mee.

Bij Mirns gaan we de auto uit voor een kop koffie. De snijdend koude wind die recht in ons gezicht blaast, doet de adem stokken. Maar we verheugen ons op een warm plekje achter het glas, met koffie, gebak en uitzicht op de eindeloze en verstilde ijsvlakte van het IJsselmeer. Jammer alleen dat de tent gesloten was! Dan maar snel de auto weer in, voordat we daar in die leegte helemaal bevroren raken. In Stavoren, Hindeloopen en anders wel Workum zal vast op deze doordeweekse winterdag wat open zijn. Rijdend onderlangs de IJsselmeerdijk gingen we verder, genietend van het weidse en glooiende landschap van Bakhuizen en Warns. Eenmaal in Stavoren aangekomen bleken ook daar alle ons bekende restaurants op dit uur van de dag gesloten, en ook in Hindeloopen en zelfs Workum was dat het geval. Dat was wel even slikken natuurlijk, maar desondanks gingen we snel weer vrolijk verder, richting Gaast. En daar zagen we op het IJsselmeer, vanaf de dijk gezien op ongeveer twee kilometer afstand, een spectaculaire vier tot hier en daar misschien wel zes meter hoge ijswal liggen. Via Makkum, Kornwerd en Zurich reden we daarna verder naar Harlingen, of Harns zoals ze dat in deze contreien noemen, waar we rond een uur of vier in de middag aankwamen. En daar, in restaurant 'Zeezicht' aan de Zuiderhaven, vonden we eindelijk een open deur. Koffie hoefden we niet meer, de vijf zat al in het uur, dus zaten we even later gezellig keuvelend en met uitzicht op de haven aan een wijntje en een portie bitterballen!

En omdat we daar zo lekker zaten achter het glas, en de menukaart er bovendien goed uitzag, zijn we er ook maar blijven eten. Wel een beetje vroeg, maar dat kwam m'n moeder wel goed uit. Want ze wilde na deze voor haar mooie, maar ook wel vermoeiende dag, toch wel graag rond zeven uur weer thuis zijn.