Toen we vanmiddag binnen kwamen in de muziekschool, waren ze net begonnen. Jeanne en drie mede fluiters keurig in het gelid achter de standaards, en hun muzieklerares en begeleider achter de piano. We mochten deze keer de muzikale vorderingen op de dwarsfluit bijwonen van Jeanne en haar mede leerlingen. Alsof de tijd heeft stilgestaan! Ruim vijfentwintig jaar geleden stonden daar op dezelfde plaats een jongentje en meisje van ongeveer dezelfde leeftijd hevig hun best te doen. De één met een gitaar en de ander met een clarinet.
Eén voor één werden de dwarsfluiters door hun lerares in de gelegenheid gesteld, om hun eigen favoriete stuk onder haar pianobegeleiding te fluiten. Als dat dan was gebeurd floten ze het stuk nog een keer, maar dan met z'n vieren. Zo kregen we niet alleen een aardig beeld van hoever ze al op de dwarsfluit waren gevorderd, maar uiteraard ook van wat ze daar aan muzikale leerstof kregen voorgeschoteld.
Musicerende mensen en kinderen in het bijzonder, raken altijd de gevoelige snaar in mij. Wat dat is vind ik moeilijk verklaarbaar, maar op de één of andere manier ontroerd muziek mij praktisch altijd. Mogelijk ligt de verhaallijn en de melodie van wat er wordt gebracht aan deze geestesgesteldheid ten grondslag. Maar de oorzaak van de emotie kan evengoed worden gezocht bij de gevoelens die worden opgeroepen wanneer je mensen ziet, die stuk voor stuk zo hun stinkende best doen om samen iets moois ten gehore te brengen.
Het zou heel mooi zijn als Jeanne haar hele leven muziek blijft maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten