Elk jaar gaan we zeker wel een paar keer wandelen op het voormalige Zuiderzeeeiland Schokland. Een eiland dat sinds het droogvallen van de Noordoostpolder in 1942, "een eiland op het droge" is. Maar toen Schokland nog een echt eiland was, was het er doorgaans verre van droog. Het eiland stak zo weinig boven de zeespiegel uit, dat elke storm uit welke richting dan ook, zorgde voor een hoop ellende. In de 18e en 19e eeuw werd het leven op het eiland door landafslag uiteindelijk zo problematisch, dat het op last van Koning Willem III in 1859 werd ontruimd. Maar dat is een stukje geschiedenis, nu in onze tijd is het voormalig eiland zo bijzonder bevonden, dat het in 1995 door de UNESCO is aangewezen als Werelderfgoed.
Museum Schokland ligt op de Middelbuurt, één van de laatste drie woonterpen halverwege het eiland. In het museumkerkje zagen we de tentoonstelling 'Als de lente komt ....' een expositie van tulpenhoedjes van Anneke Langenberg. De hoedcreaties van haar genieten landelijke bekendheid volgens de informatie, aan prijzen op dat gebied heeft ze dan ook al het één en ander gewonnen. Maar ook buiten de hoedenwereld kreeg ze bekendheid, er werd in 2006 zelfs een nieuwe tulp naar haar vernoemd: de Anneke Langenberg tulp. En dat heuglijke feit heeft haar gebracht tot het ontwerpen van een serie hoeden genaamd 'Als de lente komt ....' Prachtig, ondanks dat ik niet veel met hoeden heb, leverde de expositie toch ook bij mij een bijdrage aan het ultieme voorjaarsgevoel.
Behalve de vaste tentoonstelling van diverse bronzen beelden op het erf, en de in vitrines getoonde archeologische vondsten uit de polder, zoals skeletten en beenderen van (pre)historische mensen en dieren, delen van oude schepen en gereedschappen, vistuig alsmede een boeiende en informatieve film over het eiland, was er ook een expositie te zien van een aantal schoolplaten van de bekende J.H. Isings (1884-1977). De historische platen van deze illustrator brengen, ook al zijn ze qua tekentechniek erg gedateerd, de geschiedenis van Nederland nog steeds tot leven.
Toen we het na een paar uurtjes wel weer hadden gezien en terug liepen naar de parkeerplaats, lagen de Lakenvelders in het weiland verderop nog steeds op dezelfde plek. Gezellig samen te herkauwen, net als de dichter bij gelegen geiten jong en oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten