De tentoonstelling "Herculaneum verwoest door de Vesuvius" in museum "Het Valkhof" te Nijmegen. Waarschijnlijk door de voorjaarsvakantie was het afgelopen woensdag ontzettend druk in het museum. Te druk vonden wij, reikhalzend liepen wij ons rondje door het museum, we waren er snel klaar mee, te snel natuurlijk. Maar ondanks deze omissie liep ik die dag nog wel een tijdje in gedachten over de kraterrand van de Vesuvius, een belevenis die we in 1989 werkelijk hebben ervaren.
April 1989, vanuit Rome met de intercity naar Napels, vervolgens nog een klein stukje in de boemel en toen waren we in Pompeii, ons einddoel. Op iets minder dan 10 km, tegen de strak blauwe lucht de Vesuvius, 1281 meter boven de zeespiegel, en om ons heen de ruïnes van het Pompeii uit 79 n. Chr. Gek gevoel, je loopt door een straat van zeker 2000 jaar oud, de uitgesleten karresporen zijn in de relatief zachte bestrating van vulkanisch gesteente nog goed zichtbaar. Je kijkt door een raam een huis binnen en ziet mensen liggen!
De uitbarsting van de Vesuvius bedekte Pompeii zo snel met as, dat veel mensen op hun vlucht of in hun slaap werden verrast. In de daarop volgende eeuwen werd de as hard en vergingen de lichamen, totdat alleen de menselijke vormen nog over waren op de plek waar ze waren gestorven. Door de vormen te vullen met gips werden zo de mensen uit het jaar 79 n. Chr. weer onthuld.
Het stratenpatroon en de fraaie gevels, de prachtige villa's en het mooie mozaïek op de vloeren, het amphitheater van 80 v. Chr. waar de mensen destijds bruut werden vermaakt, de openbare badruimten met hun slimme verwarmingssystemen en de openbare toiletten waar de mensen bij elkaar zaten te kletsen. Het is een heel bijzondere belevenis daar te lopen, en in de verte, in de vlakte van Campanië stil en onbewogen, staat de Vesuvius te heersen. Het sprak zeer tot de verbeelding allemaal.
Met een taxi zijn we voor 7000 lire naar de Vesuvius gereden. We werden ongeveer 300 meter onder de kraterrand afgezet, de rest moesten we lopen en klimmen. Het was de moeite meer dan waard. Je kijkt in de enorme krater, op veel plaatsen komt ook nu rook uit spleten en gaten, en je kijkt naar het landschap om je heen en je probeert je voor te stellen hoe het is gegaan. De hele top van de berg is geëxplodeerd, in één keer boem! De steden Pompeii en Stabiae, werden in de 1e fase van de eruptie volledig bedolven onder as en puimsteen, en de stad Herculaneum aan de voet van de berg werd in de 2e fase verwoest door de pyroclastische golf, de beruchte gloed hete vloed van modder en lava.
De vulkaan, een z.g. Stratovulkaan (een afwisseling van lagen as en lava die in de 2 stadia van een eruptie van dit type vulkaan worden gevormd) is nog steeds actief, de laatste heftige eruptie was in 1944. Ik las ook ergens dat vulkanologen een enorm lavameer hebben ontdekt onder de berg en omgeving, waarin de spanning geleidelijk aan oploopt. In de nabije toekomst is volgens de vulkanologen zeker weer een forse uitbarsting te verwachten.
Toen we het gezien hadden en terug klauterden naar de plek waar we waren afgezet door de taxi, stond de brave man daar nog keurig te wachten. We hadden toch zeker wel een uur of anderhalf rond de krater doorgebracht. Dat zijn nog eens services.
Rond twaalf uur 's avonds waren we weer in ons hotel in Rome, het was een lange maar zeer boeiende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten