nabij de voet van Montferland

Bossen, weilanden, pittoreske dorpjes, wijngaarden, oude molens, kasteeltjes en boerderijen, de Oude IJssel en de Hanzesteden Doesburg en Zutphen. Dat is in grote lijnen wel zo'n beetje de omgeving van 'Landal Stroombroek', het bungalowpark aan de voet van Montferland waarin we onlangs met de familie een weekje hebben doorgebracht.

Stroombroek, in de volksmond ook wel het Braamtse Gat genoemd, is een voormalige zandwinningsplaats gelegen bij het dorp Braamt, gelegen tussen 's-Heerenberg en Doetinchem. Het meer dat na de zandwinning (ten behoeve van Rijksweg 18) ontstond, is populair in de regio Bergh/Montferland, de Duitse grensstreek en ook veel mensen uit Doetinchem verblijven er in de zomer en lente. De ligging van het meer is bijzonder want het ligt aan de voet van de Montferlandse heuvels en heeft daarmee vooral gezien vanuit het noorden een haast on-Nederlandse aanblik.

Een smakelijk papiertje.

Wandelen, fietsen, praten, lezen, cultuur, bowling en uiteraard samen eten en drinken. De spits werd als gewoonlijk weer afgebeten met het vermaarde familieschaaktoernooitje op zaterdagavond. Als altijd weer perfect georganiseerd door Hans en Carla. Schaken met de klok, per speler 7,5 minuut, snelschaken dus. Evengoed waren we met totaal 5 borden een mooi avondje zoet. Maar voor het zover was kregen we, onder het genot van een kopje koffie met een gebakje, uitgedost met op eetbaar papier afgebeelde schaakstukken, eerst maar weer eens tekst en uitleg over de regels waaraan we ons volgens onze onvolprezen schaakmeester Hans dienden te houden. Toen iedereen zijn of haar stelling achter de toegewezen partij had ingenomen was het eindelijk zover en gaf Hans het startsein. Onder doodse stilte zette de zwarte partij als eerste de klok van wit in beweging, waarna wit de eerste zet deed en vervolgens met dezelfde hand de klok van zwart weer in beweging zette voor de eerste zet, en zo ging het door. Je kon op twee manieren verliezen, door schaakmat of door als als eerste door je speeltijd heen te zijn. We mochten elkaar niet storen tijdens het spel, maar er werd wat afgelachen. De meest domme en hilarische zetten passeerden de revue. Maar dat maakt snelschaken nou juist leuk!

Een prachtige fietstocht langs de Oude IJssel, v.a. Landal Stroombroek ca. 50 km v.v.

Wat de fietstochtjes van afgelopen week betreft, spande het tochtje langs de Oude IJssel van Doetinchem naar Doesburg v.v. de kroon. Een tocht die ons voornamelijk door een bijzonder mooi en rustgevend coulissen-landschap voerde. Wat een ruimte nog in dit kleine kikkerlandje, met die prachtige wolkenluchten daarboven, geweldig. En dat fraaie fietspad langs de Oude IJssel en Het Zwarte Schaar nabij Doesburg. Vanaf de IJsselkade in Doesburg, kijkend in westelijke richting over de IJsseldelta, zagen we in de wazige verte de Hoge Veluwe en de Postbank liggen, hemelsbreed toch gauw een slordige 20 km bij ons vandaan. We raakten niet uitgekeken, trouwens in het aloude vestingstadje Doesburg was ook genoeg moois te zien. Om maar wat te noemen, behalve de vele historische panden was daar o.a. ook nog het Mosterdmuseum, Lalique Museum, de Martinikerk en streekmuseum De Roode Tooren te bezichtigen. Midden in het historische centrum hebben we in het zonnetje op het terras van 'Stadsbierhuys de Waag' geluncht.

De Oude IJssel ontspringt in Duitsland en stroomt bij Gendringen ons land binnen. In het stroomgebied van de Oude IJssel werd in het verleden veel ijzeroer gewonnen, wat een florerende staalindustrie tot gevolg had. De Oude IJssel functioneerde hierbij als transportader. Nog steeds vervult de Oude IJssel een bescheiden functie als vaarweg voor de beroeps- en tegenwoordig ook voor de pleziervaart. Een leuk weetje is, dat de Oude IJssel in vroeger tijden een zijrivier was van de Rijn. In de loop der eeuwen heeft ze haar bedding echter steeds meer noordelijk verlegd, om uiteindelijk in de IJssel uit te monden. De Oude IJssel herbergt veel vissoorten, waarvan de meerval verreweg de meest spectaculaire is. Het is de grootste zoetwatervis van Europa en kan bijna 3 meter lang en 150 kilo zwaar worden. Bovendien is hij zeer roofzuchtig. Hele eenden plukt hij van het water en zelfs kleine hondjes zijn niet veilig voor het bakbeest. Laat uw Maltezer Leeuwtje dus nooit in de Oude IJssel een stok apporteren!

Het weekje Achterhoek nabij de voet van Montferland was verrassend veelzijdig. Een gebied met veel bezienswaardigheden in een steeds variërend decor. Een prachtig en indrukwekkend samenspel van natuur, historie, cultuur en recreatie, en dat allemaal zo dicht bij huis. Maar omdat het daar vooral ook een oase van rust is, heb ik bij dit alles evengoed ook nog een boek kunnen lezen.

Op het terras van 'Stadsbierhuys de Waag' in Doesburg.

'Het Arsenaal' in Doesburg.

Kasteel 'Huis Bergh' in 's-Heerenberg.

Toetje 'Coupe Kobus' in Zeddam.

Boekomslag 'Aleph'

'Aleph' heet het boek van Paulo Coelho. Aleph staat voor het begin, de oorsprong van de dingen. Aleph verwijst naar de adem, naar de geest die vooraf gaat aan het scheppend spreken. In een zeker evenwicht in je denken en doen en innerlijke ervaring mag je je bij het ouder worden wel verheugen. Dat is mooi, helemaal als je dat ook nog weet te handhaven. Maar dat is lang niet altijd het geval. Je leven kan ook in een sleur terechtkomen, in een zekere mate van verveling. Het gevoel dat je niet echt meer leeft, en je je afvraagt of je bent waar je wilt zijn en of je doet wat je wil doen. Een depressieve crisis die Paulo Coelho in 'Aleph' overkomt. Paulo's leermeester geeft hem echter een zetje in de rug, hij moet wat gaan doen aan deze miserabele situatie. Hij onderneemt een maandenlange reis over de wereld en doet daarover verslag. Het traject van de Trans-Siberische Spoorlijn speelt in dit verslag een belangrijke rol. Het reisverslag is eigenlijk een metafoor van de reis van zijn ziel, die begint als hij Hilal, een jonge vrouw van Turkse afkomst in de groene ogen kijkt. Zij beweert dat Paulo en zij elkaar kunnen redden. Hilal ligt ook met zichzelf in de knoop door gebeurtenissen uit haar verleden. Enfin, veel gedoe over vorige levens en incarnatie, over wat Paulo toen gedaan of juist niet heeft gedaan, over vrede, liefde en vergiffenis. Een mooi, maar ook zweverig boek in mijn beleving, waar ik me echter in de rust van de Achterhoek toch doorheen heb kunnen werken.