Gisteravond zag ik The Volcano: Rescue from Whakaari'. Een dit jaar gemaakte film/documentaire, die per minuut de plotselinge en dodelijke vulkaanuitbarsting van de Whakaari in Nieuw-Zeeland volgt op 9 december 2019. Daarbij kwamen 22 mensen om het leven, argeloze toeristen die onder begeleiding van z.g. ervaren gidsen de krater van dichtbij wilden ervaren. De aangrijpende film/documentaire, gebaseerd op verhalen van overlevenden en reddingswerkers, vertelt over een dag waarop gewone mensen buitengewone dingen moesten doen, en plaatst deze tragische gebeurtenis in de grotere context van de natuur, veerkracht en de kracht van de medemenselijkheid.
Ik moest denken aan die keren dat ik zelf om een krater wandelde van een nog immer actieve stratovulkaan t.w. de Vesuvius in Italië en de Bromo op Java. De Vesuvius is voor het laatst uitgebarsten in 1944 en de Bromo nog in 2004, waarbij doden vielen te betreuren, evenals toen de Whakaari dus in 2019 een boertje liet.
Maar het meest tot mijn verbeelding spreekt de
Zuidwalvulkaan in de Waddenzee tussen Harlingen en Vlieland. (Zie o.m. mijn stukje 'dynamisch landschap' van 5/12'21) Een stratovulkaan in Nederland die
sinds de late Jura, zo'n 160 tot 145 miljoen jaar geleden niet meer actief is
geweest, en sindsdien met meer dan 2000 meter sedimentair gesteente is bedekt.
Een in diepe rust zijnde vulkaan dus nabij het boorplatvorm Zuidwal, waar ik
jarenlang zonder dat ik dat wist overheen heb gezeild! De Zuidwalvulkaan gloeit nog immer na, de
aardtemperatuur op 2000 meter diepte is daar na al die miljoenen jaren nog steeds 35 à
40 % hoger dan de naast gelegen gebieden.
Als ze die (meer)warmte eens konden exploiteren hadden we hier waarschijnlijk tot sint-juttemis geen andere energiebronnen meer nodig!
1 opmerking:
Interessant verhaal Evert. Ik moet even opzoeken wat een strato vulcaan is. Tot vanavond!
Een reactie posten