De inauguratie van Joe Biden heb ik op tv gezien. Ondanks alle spanningen rond dit festijn een feestelijk gebeuren. Daarvoor had ik het vertrek van Donald Trump gezien, ook een feestelijk gebeuren, Ik zag hem wegvliegen, de pathologische leugenaar, ik kan niet begrijpen dat zoveel Amerikanen nog op die ouwe psychopaat hebben gestemd. Wat is er eigenlijk aan de hand in Amerika? Maar goed hij is weg! Nog één keer mocht hij met de Air Force One naar zijn geliefde golfterreintje in Florida, waar hij voorlopig ook zal blijven heb ik begrepen. Al hoop ik echter voorgoed, een Hole in One van formaat!
Wat mij tot tranen toe ontroerde was het optreden na de inauguratie van de 22-jarige Amanda Gorman. Prachtig hoe zij haar zelfgeschreven gedicht 'The Hill We Climb' voordroeg. Een gedicht over een nieuw tijdperk van hoop en saamhorigheid, maar ook een gedicht waarin de donkere dagen van de afgelopen tijd niet werden geschuwd. In één klap dacht ik weer, kijk, dit is óók Amerika! Een Amerika waarin ik weer kan en wil geloven, jong, vitaal en veerkrachtig!
De eerste zinnen van 'The Hill We Climb'
When day comes we ask ourselves,
where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry,
a sea we must wade
We’ve braved the belly of the beast
We’ve learned that quiet isn’t always peace
And the norms and notions
of what just is
Isn’t always just-ice
And yet the dawn is ours
before we knew it
Somehow we do it
Somehow we’ve weathered and witnessed
a nation that isn’t broken
but simply unfinished
We the successors of a country and a time
Where a skinny Black girl
descended from slaves and raised by a single mother
can dream of becoming president
only to find herself reciting for one
Geen opmerkingen:
Een reactie posten