Bromo

Onlangs zag ik op TV een documentaire over de uitbarsting in 1997 van de Soufrière, een z.g. Stratovulkaan op Montserrat. De uitbarsting, die werd gevolgd door een pyroclastische stroom of gloedwolk dat eigen is aan dit type vulkanen, heeft destijds het leven gekost aan twintig mensen.

Waarschijnlijk door het onderwerp dwaalden mijn gedachten onder het kijken tien jaar terug. Naar die ochtend in 1997 toen ik samen met echtgenote, zus, zwager alsmede een behoorlijk aantal onbekende toeristen heb genoten van een prachtige zonsopkomst boven het Bromo kraterkomplex op het oostelijk deel van het Indonesische eiland Java.
Ook de Bromo is een z.g. Stratovulkaan die bij tijd en wijle op onvoorspelbare wijze van zich laat horen. In de zomer van 2004, dus vrij recent nog, barstte hij plotseling uit met als gevolg twee doden en een aantal gewonden onder de toeristen op de kraterrand.

Rond twaalf uur s'nachts waren we met z'n vieren per auto met chauffeur vertrokken uit het prachtige Novotel aan de Jl. Ngagel in Surabaya. Surabaya, de stad met in het wapen een haai (sura) en een krokodil (baya) strijdend om de macht. Ongeveer 90 km hadden we voor de boeg. Middernacht, maar het stikte van de mensen en vooral brommertjes om ons heen, er was haast geen doorkomen aan. Maar toen we eindelijk Surabaya en al die mensen met hun brommertjes achter ons hadden gelaten ging het wat vlotter. We reden door een zwoele bij tijd en wijle stikdonkere nacht, helemaal toen we eenmaal van de hoofdweg waren afgeweken. Soms zagen we ver voor ons het donker oplichten door een merkwaardig schijnsel dat we geen van allen goed konden thuisbrengen. Pas toen we het in de auto begonnen te ruiken, drong het tot ons door wat het was en realiseerden we ons dat die grillig dansende lichtslangen, enorme bosbranden waren op de flanken van de bergen voor ons. Een fascinerend schouwspel!

Tegen een uur of drie waren we in de buurt van Cemoro Lawang, een plaatsje aan de rand van de immense zandzee rond de vulkaan. De zandzee (8 bij 11 km) is eigenlijk de kraterbodem van een oude vulkaan, waarin later de drie jongere vulkanen zijn ontstaan, waar de Bromo er één van is. Het Bromo-Tenggermassief zoals het complex wordt genoemd, schijnt tot het meest spectaculaire vulkaanlandschap van Indonesie te behoren. Dat wil ik best geloven want persoonlijk kreeg ik daar even het gevoel of ik op de maan was terecht gekomen.
Na ter plaatse een jeep te hebben geregeld voor de tocht door de zandzee, vertrokken we rond vier uur richting Bromo. Tijdens de wel heel stoffige rit passeerden we veel mensen te voet en te paard die allemaal dezelfde richting uitgingen. En tot aan de voet van de Bromo stonden op de route door de zandzee, mannetjes met paarden die ze te huur aanboden aan afhakende wandelaars die zich in het zware terrein hadden vergist. Maar het laatste steile stuk door het zand en de lange betonnen trap die je naar de kraterrand voert, moesten we uiteraard allemaal te voet afleggen. Eenmaal op de kraterrand aangekomen was het vanwege de drukte en de opstijgende zwaveldampen nog lastig om een lekker plekje te vinden. Maar goed uiteindelijk was dat redelijk gelukt, en daar stonden we toen te kijken met z'n allen, op ruim 2300 meter boven de zeespiegel koukleumend te wachten op de zon. Vreemd eigenlijk, diep in mijn hart vond ik het ineens genant dat ik daar stond, ineens vond ik het eigenlijk maar niks meer. Ik schaamde me voor het feit dat ik zelf een deel was van de massale vertoning daar op die kraterrand.

Echter toen de bergkam in het oosten ineens een gouden kroon kreeg, en kort daarna de onaards aandoende omgeving in een wel heel bijzonder daglicht werd gezet, was mijn negatieve oprisping snel verdwenen. Als sneeuw voor de zon zal ik maar zeggen. Het was een magisch moment, ik had het niet graag willen missen, prachtig!