rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan,
en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband,
de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord,
en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord.
Aan dit bekende gedicht, dat Hendrik Marsman (1899-1940) in 1936 schreef tijdens zijn verblijf aan de mediterrane, moest ik denken tijdens onze vaartocht met de 'Swing' over het prachtig meanderende Reitdiep van Lauwersmeer naar stad Groningen. Hoewel zijn beschrijving van het Nederlandse landschap en de strijd tegen het water in ons geval niet helemaal opging. Lage luchten en zonlicht smorende veelkleurige dampen waren niet van de partij. Integendeel, we hadden het mooiste weer van de wereld, terwijl het water niet werd gevreesd maar juist onze vriend was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten