zwemplezier op het ruime sop

De beleving van een film maken is in een halve eeuw behoorlijk veranderd. Toen ik na mijn dia periode in de jaren 60 mijn kinderen in kleur begon te filmen met een super 8 camera, vond ik het een spannende beleving. Ten eerste de kik van het hebben van een heuse filmcamera en hoe je daarmee om moest gaan. Verder waren de kosten voor 5 minuten film vrij hoog, je keek dus wel uit wat en hoe je iets filmde. Soms maakte ik vooraf zelfs een scenario dat van seconde tot seconde moest kloppen. En als het filmpje klaar was stuurde je het op naar de ontwikkelcentrale, en wachtte je het resultaat vol spanning af. Na een week kreeg je de ontwikkelde filmpjes thuis gestuurd en kon je met behulp van een z.g. movie editor aan het knippen en plakken. Als je klaar was werd het projectiescherm opgezet en gingen het licht uit. De projector begon te ratelen, en ja hoor daar verschenen de eerste zelfgemaakte bewegende beelden op het doek, wat een feest! Maar soms begon de projector ineens harder te ratelen en was het feestje snel voorbij, filmbreuk! Dan werd de knop als de gesmeerde bliksem omgedraaid, anders was je gelijk al decimeters van je liefdevol gemonteerde film kwijt, maar als je snel was bleef het beperkt tot enkele centimeters verlies. Het licht ging dan weer aan, en de knip- en plakspullen werden weer voor de dag gehaald. En als dan even later de projector weer vrolijk begon te ratelen, hoopte je maar dat het verder wel goed ging. De films werden zorgvuldig gelabeld en opgeslagen in daartoe bestemde dozen. Met één blik in de kast had ik de juiste film te pakken als we eens een avondje cinema wilden spelen.

Maar het gaat nu allemaal heel anders te werk. In de jaren 80 kwam de z.g. analoge videorecorder. De opnamen op bandjes gaven al een stuk minder rompslomp, bovendien kon je ze weer gebruiken als het resultaat je na de eerste keer filmen niet beviel. De digitale videocamera die er op volgde gaf nog minder rompslomp. Maar het venijn zat wat mij betreft wel in het opslaan. Ik werd slordig, het ging te gemakkelijk, filmmaken was wat mij betreft gedegradeerd tot iets wat ik en passant bij vlagen nog deed, verder deed ik er niets meer mee. En sinds de smartphone z'n intrede heeft gedaan gebruik ik zelfs geen specifieke camera meer, maar weet ik vaak ook niet meer wat ik allemaal in huis heb. Over ontwaarding in beleven gesproken! Daar moest maar eens verandering in komen dacht ik een tijdje terug, kan ik tenminste ook samen met mijn kleinkinderen eens een avondje cinema spelen. En zo vond ik her en der op mijn computer allerlei digitale filmfragmentjes van jaren terug, die ik nu op een eigentijdse wijze gewoon maar weer eens aan elkaar heb geplakt en in overzichtelijke mapjes heb opgeslagen.