VDLetentje

Gisteravond hadden we in Amsterdam bij vrienden aan het Merwedeplein voor de 30ste keer het jaarlijkse VDLetentje. Een goeie en ongeëvenaarde gewoonte van H en M vonden we weer allemaal. En ook geen geringe prestatie vonden we, zoals ze ons weer voor de zoveelste keer hebben doen laten watertanden. Eigenlijk kan je wel spreken van een topprestatie, als je dat is gelukt in ons gezelschap van dertien ouwe en enigszins verwende smulpapen!

Want ik geloof wel dat we ons van oudsher op het gebied van de culinaire proeverij een stelletje verwende types kunnen noemen. En dat stamt uit de jaren toen we met z'n allen nog op het bureau aan de Prinsengracht werkten. Je kan het je nu haast niet meer voorstellen, maar in die jaren was niet gauw iets tegek. We werkten hard, maar daarnaast genoten we ook enorm. Met de regelmaat van een klok werden daar in de lunchpauze copieuze maaltijden van haute cusine niveau georganiseerd, die uiteraard tot soms wel halverwege de middag uitliepen. Het was desalniettemin een alleszins verantwoordde bezigheid vonden we, want de gesprekken tijdens de lunch zagen we vaak terug als een toegevoegde meerwaarde op het resultaat van onze werkzaamheden daar. Toch vonden we het zelf zo af en toe ook wel eens een beetje de spuigaten uitlopen. Dan namen we ons voor de lunch voorlopig weer wat soberder te houden, en gingen we vervolgens een beetje schuldbewust maar keihard tot vaak in de vroege avonduren aan het werk.

Het ging er toen dus wel even iets anders aan toe dan tegenwoordig. Nu zit het gros van de werkers op ontwerpbureau's de hele dag stil achter een scherm te pezen, en nuttigen ze daar vaak tijdens de lunchpauze ook nog de van huis meegebrachte sneetjes brood. Zo'n werkvloer doet zich in mijn optiek als een haast autistisch spectrum voor. Toch zie ik evengoed wel weer dat ook daar de prachtigste ontwerpen worden gemaakt. Dus helemaal correct zal ik de huidige gang van zaken op de bureau's wel niet duiden. De ideale werkomgeving en manier van werken ligt natuurlijk weer ergens in het midden. Wat volgens mij overigens wel duidelijk is, is het sterk overheersende individualisme op de bureau's. Met het digitale scherm voor onze neus kunnen we communiceren met wie en waar dan ook ter wereld. De behoefte om met de mensen om je heen nog face to face te discussiëren over een ontwerp of wat dan ook, is naar mijn idee niet of nauwelijks nog aanwezig.

Bij ons heeft denk ik destijds het gediscussieer vóór, tijdens en na de lunch juist een band geschapen waardoor we elkaar nu, ruim 30 jaar na dato, nog kennen en bij tijd en wijle bij elkaar komen eten.