'Shooting into the Corner' van de Britse sterbeeldhouwer Anish Kapoor (Bombay, 1954). Een werk van in een museum zelden gezien machtsvertoon. Kapoors nieuwere werk is immens en heeft pretparkkwaliteit, las ik vanmorgen in de Volkskrant. In de chique zalen van de Royal Academy in Londen, op loopafstand van Buckingham Palace, wordt in dezer dagen om de twintig minuten een kanon afgeschoten. Er komen geen metalen kogels uit, maar emmers rode was die met een snelheid van om en nabij de 80 km per uur tegen een muur aan worden geschoten. De smurrie zakt vervolgens langzaam op de vloer waar ze als een klonterig tapijt blijft liggen.
'Svayambh' een ander project van Kapoor uit 2007, is tot 11 december a.s. in hetzelfde museum te zien. Een groot blok van ongeveer 40 ton rode was en vaseline rijdt langzaam op rails door 5 zalen. Het blok is met opzet te groot gemaakt voor de deur- of poortopeningen, bij het passeren van deze openingen blijft er dus een hoop van de kleverige substantie achter. Het publiek staat stil te kijken naar een kunstwerk in wording, het komt langzaam voorbij glijden en wordt a.h.w. door het museum zelf in vorm geschraapt. Het publiek schijnt het als een ongekend hallucinerende beleving te ervaren.
In museum De Pont in Tilburg is ook werk van Kapoor te zien. Bijvoorbeeld 'Descent into Limbo', een intens zwarte cirkel midden op de vloer van één van de wolhokken. Je weet niet goed wat je ziet. Is het een plat vlak of is het een onpeilbare duistere diepte. Je benaderd het werk daardoor alleen al met enige schroom. Het is een donkere bolvormige holte onder de vloer, waarin je geen perspectief en ruimte kan waarnemen. Alleen een illusoire beeld van een platte zwarte cirkel rest. 'Descent into Limbo', een afdaling in het ongewisse!
Bij Anish Kapoor weet je soms niet goed wat je ziet. Grote en kleine spiegelende objecten, de grenzen tussen materies vervagen, is het werkelijkheid of illusie. 'To be or not to be', je moet intens kijken wil je het zien. De uitstulping of bolling op één van de witte wanden van 'De Pont' is ook zo iets. Subtiel, als je er recht voor staat zie je weinig, het ene wit verdwijnt in het andere wit. Maar bij een ander standpunt en lichtval worden de contouren verrassend prominent. Je blijft je alsmaar afvragen en verwonderen bij Kapoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten